Te beginnen bij de Port Hills - blijft een favoriet wandelgebied voor ons.
Verder nog wat foto's van een melkveebedrijf waar een nieuwe melkstal wordt gebouwd en nog wat foto's van onderweg, met wolkenluchten en zonsondergangen...
Sunday 12 August 2012
Saturday 11 August 2012
21/08/12 Wintering systems
Samen met een collega ben ik een paar dagen op tournee geweest om boeren te interviewen die het afgelopen jaar over zijn gestapt op voor hen nieuwe manieren om de koeien de winter door te krijgen. Het reguliere systeem in het Noordereiland is de koeien gewwon op grasland te laten, er moet dan in het najaar gras "gespaard" worden om voldoende te hebben voor de winter. Het klimaat is daar mild genoeg om de hele winter grasgroei te hebben. Dus met bijvoeren met graskuil lukt het meestal goed. Besef wel dat de koeien dan droog staan, ze hebben niet zoveel nodig als tijdens de lactatie. Toch moet er voldoende voer zijn om ze conditie te laten krijgen, zodat ze gezond afkalven en gauw weer drachtig worden. Hier op het Zuidereiland is er vijrwel geen grasgroei in de winter, en is het ook zo vaak nat dat het gras helemaal kapot getrapt zou worden als de koeien er op lopen. Toch doen sommige boeren dat nog wel, ze offeren een paar percelen op die ze toch weer opnieuw in willen zaaien. De meeste andere boeren laten de koeien grazen op kool- of knolgewassen. Omdat het dan best lastig is om de koeien op conditie te krijgen, en omdat er veel nitraat uitspoelt uit deze percelen, zijn er meer en meer boeren die de koeien op houtsnippers laten staan (feed pads) of een of andere stal neerzetten. Hieronder foto's van verschillende systemen.
Ten eerste de koeien op een kool- of knolgewas. Hieronder is het voederbiet. De koeien vreten ze schoon op, als ze eenmaal door hebben hoe ze met hun tanden moeten schrapen. Sommige koeien zetten de bieten vast met een klauw, ziet er bijzonder uit voor een koe! Als het mooi weer is, en de grondsoort is er eentje die goed draineert, dan zien de koeien er best uit. Als het nat is en ze zakken tot de knieën in de modder, dan is het een ander verhaal... Jammer genoeg is het qua nitraatuitspoeling precies andersom: het risico daarop is veel groter als de grond goed draineert.
Voor koeien op de kool zie ook mijn filmpje op de site van de NVWV - downloads, videos, "Op bezoek bij Anneke en Mark".
Hieronder foto's van feed pads. Meestal is er een betonplaat waar de graskuil op wordt gemaakt. Met een draad wordt bepaald hoeveel kuil de koeien kunnen vreten in een dag. Daarmee beperk je ook de verliezen. Naat het beton is een stuk aangelegd met drainage, grind, en boomschors of houtsnippers er bovenop. Het vocht komt in een gat in de grond terecht. Dit soort opslag mag niet lekken, dus het moet of met klei zijn dichtgemaakt, of met plastic. De betonplaat moet elke dag of om de dag worden schoongeschraapt, waarbij de stront ook in de opslag wordt geschoven. Omdat al het regenwater dat op de plaat terecht komt daar ook moet worden opgevangen, is er meestal een houten wand gemaakt waarmee het vocht kan worden gescheiden van de rest van de mest. Deze wand wordt de weeping wall genoemd, de huilende muur. Met dit systeem kan de mest op een gunstiger tijdstip op het grasland worden gebracht, als het gras al groeit en de nutriënten kan opnemen. De nitraatuitspoeling is dan veelal lager. Echter, veel opslag is niet groot genoeg voor de hele winter, zodat er nog vaak in de winter wordt uitgereden/geirrigeerd.
Dit systeem vraagt geen grote investeringen, terwijl de voer- en nutriëntenefficiëntie flink toenemen. Ik verwacht dan ook veel ontwikkelingen hierin, vooral op het gebied van de bodems. Houtsnippers of schors worden waarschijnlijk steeds duurder, en zoals op de foto's hieronder te zien is is de drainage vaak niet optimaal. Massey University is net onderzoek gestart om nieuwe materialen voor de bodems te testen. Ik ben benieuwd wat daar uitkomt!
De volgende stap is een tunneldak boven de feed pad - dit systeem wordt gebouwd door bijvoorbeeld Herd Home of Red Path. Nu moet het kuilvoer dagelijks gevoerd worden. De rest is hetzelfde principe dan hierboven beschreven.
We leggen nogal wat kilometers af op zo'n dag...
Dit is een tunneldak van een heel ander caliber! Dit is een ligboxenstal, met een prachtig uitziende bovenbouw. De ligboxenstallen zijn hier vele malen groter dan wat we in Nederland zijn gewend - er moeten zo'n duizend koeien in!
Andere ligboxenstallen zien er net zo uit als in Nederland, behalve hun afmetingen dan... Wat vrijwel alle ligboxenstallen gemeen hebben, is dat er een separatiesysteem wordt gebruikt, om de vaste delen te scheiden van de vloeistof. In Nederland begint dat ook te komen, maar daar is de reden dat er dan meststoffen met verschillende N:P en C:N verhoudingen overblijven die gericht ingezet kunnen worden. Maar hier in NZ is de voornaamste reden om een vloeistof (effluent) over te houden waar de pomp van het irrigatiesysteem mee uit de voeten kan. Ook van de melkstal komt het spoelwater in een effluent pond terecht, een grote opslag (niet afgedekt). Als de weersomstandigheden en vochtgehalte van de grond gunstig zijn, wordt de effluent uitgespoten over vele hectares grasland.
Ten eerste de koeien op een kool- of knolgewas. Hieronder is het voederbiet. De koeien vreten ze schoon op, als ze eenmaal door hebben hoe ze met hun tanden moeten schrapen. Sommige koeien zetten de bieten vast met een klauw, ziet er bijzonder uit voor een koe! Als het mooi weer is, en de grondsoort is er eentje die goed draineert, dan zien de koeien er best uit. Als het nat is en ze zakken tot de knieën in de modder, dan is het een ander verhaal... Jammer genoeg is het qua nitraatuitspoeling precies andersom: het risico daarop is veel groter als de grond goed draineert.
Voor koeien op de kool zie ook mijn filmpje op de site van de NVWV - downloads, videos, "Op bezoek bij Anneke en Mark".
Hieronder foto's van feed pads. Meestal is er een betonplaat waar de graskuil op wordt gemaakt. Met een draad wordt bepaald hoeveel kuil de koeien kunnen vreten in een dag. Daarmee beperk je ook de verliezen. Naat het beton is een stuk aangelegd met drainage, grind, en boomschors of houtsnippers er bovenop. Het vocht komt in een gat in de grond terecht. Dit soort opslag mag niet lekken, dus het moet of met klei zijn dichtgemaakt, of met plastic. De betonplaat moet elke dag of om de dag worden schoongeschraapt, waarbij de stront ook in de opslag wordt geschoven. Omdat al het regenwater dat op de plaat terecht komt daar ook moet worden opgevangen, is er meestal een houten wand gemaakt waarmee het vocht kan worden gescheiden van de rest van de mest. Deze wand wordt de weeping wall genoemd, de huilende muur. Met dit systeem kan de mest op een gunstiger tijdstip op het grasland worden gebracht, als het gras al groeit en de nutriënten kan opnemen. De nitraatuitspoeling is dan veelal lager. Echter, veel opslag is niet groot genoeg voor de hele winter, zodat er nog vaak in de winter wordt uitgereden/geirrigeerd.
Dit systeem vraagt geen grote investeringen, terwijl de voer- en nutriëntenefficiëntie flink toenemen. Ik verwacht dan ook veel ontwikkelingen hierin, vooral op het gebied van de bodems. Houtsnippers of schors worden waarschijnlijk steeds duurder, en zoals op de foto's hieronder te zien is is de drainage vaak niet optimaal. Massey University is net onderzoek gestart om nieuwe materialen voor de bodems te testen. Ik ben benieuwd wat daar uitkomt!
De volgende stap is een tunneldak boven de feed pad - dit systeem wordt gebouwd door bijvoorbeeld Herd Home of Red Path. Nu moet het kuilvoer dagelijks gevoerd worden. De rest is hetzelfde principe dan hierboven beschreven.
We leggen nogal wat kilometers af op zo'n dag...
Dit is een tunneldak van een heel ander caliber! Dit is een ligboxenstal, met een prachtig uitziende bovenbouw. De ligboxenstallen zijn hier vele malen groter dan wat we in Nederland zijn gewend - er moeten zo'n duizend koeien in!
Andere ligboxenstallen zien er net zo uit als in Nederland, behalve hun afmetingen dan... Wat vrijwel alle ligboxenstallen gemeen hebben, is dat er een separatiesysteem wordt gebruikt, om de vaste delen te scheiden van de vloeistof. In Nederland begint dat ook te komen, maar daar is de reden dat er dan meststoffen met verschillende N:P en C:N verhoudingen overblijven die gericht ingezet kunnen worden. Maar hier in NZ is de voornaamste reden om een vloeistof (effluent) over te houden waar de pomp van het irrigatiesysteem mee uit de voeten kan. Ook van de melkstal komt het spoelwater in een effluent pond terecht, een grote opslag (niet afgedekt). Als de weersomstandigheden en vochtgehalte van de grond gunstig zijn, wordt de effluent uitgespoten over vele hectares grasland.
Hieronder ook een foto van een melkstal - dit zijn hier op het Zuidereiland veelal rotarie stallen. Een rotary is een ronddraaiende melkstal, zodat je op dezelfde plaats kunt blijven staan om de melkstellen aan te sluiten. Is de koe rondgeweest, dan stapt ze er weer uit.
Het viel me op dat alle ligboxstallen een natte loopgang hebben - er zit geen afvoergoot of -kelder onder voor vloeistof, maar alles wordt met de mestschuif afgevoerd.
Een ligboxenstal is een enorme investering voor deze grote bedrijven. Dit moet terugverdiend worden door een hogere efficientie van het voeren (zowel minder verliezen in de stal als minder onderhoudsenergie nodig voor de koeien) en het lagere kunstmestverbruik doordat de effluent en mest beter ingezet kan worden. Ook kunnen de koeien langer worden doorgemolken, ze hoeven niet zo lang droog te staan om weer op conditie te komen. Met een paar weken langer doormelken van 900 koeien verdien je behoorlijk extra! Of dit voldoende is, ook bij lagere melkprijzen, moet nog blijken. Het blijkt nu ook al dat deze investeringen een probleem worden als het bedrijf overgenomen of verkocht moet worden. Het kopen van gebouwen en machines die afgeschreven moeten worden is een heel ander verhaal dan het kopen van land wat over het algemeen zijn waarde behoudt of in waarde toeneemt. De Nieuw Zeelanders zijn daar niet aan gewend, volgens een makelaar die ik daarover hoorde zit er geen beweging in de verkoop in deze hogere prijsklassen.
30/07/12 Knieperties bakken
We hebben elke maand een bijeenkomst van al het personeel in Lincoln (zo'n 25 man/vrouw). Eerst is er een vergadering met alle collega's in andere locaties, via video conference. Dit systeem gebruiken we heel veel, super handig als je grote afstanden moet overbruggen voor vergaderingen of overleg. 't Is te vergelijken met skype, met grotere camera en beeldscherm. Je ziet meerdere beelden, afhankelijk van hoeveel locaties mee doen, en als er een PowerPoint wordt gebruikt, zie je die ook op het beeldscherm.
Na de vergadering hebben we een eigen bijeenkomst, de Lincoln Lo'down, met zelfgebakken gebak, koekjes of wat dan ook. Er moeten altijd drie mensen iets bakken, iedereen moet alles proeven en stemt dan op wat ie het lekkerst vindt. Degene met de meeste stemmen heeft gewonnen. Dit keer was ik weer aan de beurt. Het thema voor deze keer was "Herinneringen uit je jeugd". Ik besloot om met de kinderen knieperties te bakken. Passend, zo midden in de winter, en ik heb er fijne herinneringen aan dat we samen met mijn moeder op oudejaarsdag knieperties bakten. De kinderen hebben goed geholpen, maar na een paar uur bakken hadden zij er genoeg van. Ik heb maar liefst vier uur staan bakken om ruim honderd knieperties te bakken - genoeg voor de Lincoln Lo'down en de klassen van Xoe en Quan. Ze waren een echte hit! Ik heb niet gewonnen helaas, net een stem tekort. Volgende keer stem ik op mijzelf!
Na de vergadering hebben we een eigen bijeenkomst, de Lincoln Lo'down, met zelfgebakken gebak, koekjes of wat dan ook. Er moeten altijd drie mensen iets bakken, iedereen moet alles proeven en stemt dan op wat ie het lekkerst vindt. Degene met de meeste stemmen heeft gewonnen. Dit keer was ik weer aan de beurt. Het thema voor deze keer was "Herinneringen uit je jeugd". Ik besloot om met de kinderen knieperties te bakken. Passend, zo midden in de winter, en ik heb er fijne herinneringen aan dat we samen met mijn moeder op oudejaarsdag knieperties bakten. De kinderen hebben goed geholpen, maar na een paar uur bakken hadden zij er genoeg van. Ik heb maar liefst vier uur staan bakken om ruim honderd knieperties te bakken - genoeg voor de Lincoln Lo'down en de klassen van Xoe en Quan. Ze waren een echte hit! Ik heb niet gewonnen helaas, net een stem tekort. Volgende keer stem ik op mijzelf!
Spreuken van de kerk om de hoek
Er zit een kleine kerk om de hoek van Peng zijn ouders, waar altijd een bord in de tuin staat. Elke paar maanden zetten ze er een andere tekst op. Soms bloedserieus, andere keren wat grappigs. Hieronder een paar om over na te denken:
• God prefers fruits of the spirit above religious nuts
• This church is prayer conditioned
• Hold your children’s hands for a while, but their hearts forever
• Television is a medium, it is neither rare nor well done
• The most important things in life aren't things
• Life is a puzzle, look here for the missing peace
• God prefers fruits of the spirit above religious nuts
• This church is prayer conditioned
• Hold your children’s hands for a while, but their hearts forever
• Television is a medium, it is neither rare nor well done
• The most important things in life aren't things
• Life is a puzzle, look here for the missing peace
11/07/12 DairyNZ scholarship students
Dit was een leuke avond! Ik was uitgenodigd om te spreken op een avond voor Lincoln University studenten die een DairyNZ beurs hebben. Of ik wilde vertellen over mijn studie, wat ik allemaal daarna gedaan had en wat ik nu deed bij DairyNZ. Opgevoed als onderzoeker in de Nederlandse traditie, had ik – in overleg met de organisator – een presentatie voorbereid over Wageningen, Burkina Faso (West Afrika, waar ik ook nog een afstudeervak heb gedaan) en Nieuw Zeeland. Zowel over mijn studie, als nu mijn nieuwe werk. En wat conclusies over wat belangrijk was gebleken voor mijn “carriere”. Ik had tevoren met Xoë overlegd hoe ik het zou doen, wat ze zou willen horen. Grappige verhaaltjes en dingen die niet goed gingen natuurlijk. Dus vertelde ik over het varken met jong dat onze “wc” schoon hield in Burkina Faso, wat mijn interesse voor nutriëntenefficiëntie en –kringlopen deed aanwakkeren. En dat ik als jonge onderzoeker geen vragen durfde te stellen in een grotere groep. Dat ik net als een paar studiegenoten Minister van Landbouw wilde worden, maar we dat geen van allen zijn geworden. Tot nu toe... “Life is what happens when you’re busy making other plans” (John Lennon).
De avond was in de Synlait fabriek (www.synlait.com) – een zuivelfabriek, wat in dit geval neerkomt op een fabriek waar verschillende soorten melkpoeder wordt gemaakt. In het melkseizoen wordt iedere dag ruim 3 miljoen liter melk gedroogd. Omdat de fabriek nu geen melk te verwerken heeft – het is winter en de koeien staan droog – werd er overal groot onderhoud uitgevoerd. Toch konden we de hele fabriek door. Een unieke kans, die niet veel mensen krijgen. Zo’n fabriek is echt heel imposant, heel veel roestvrij staal, supergrote vaten en silo’s, en heel veel schermen voor proces- en kwaliteitscontrole. Synlait had echt z’n beste beentje voor gezet. Heerlijke hapjes, en gevolgd door een wervende presentatie door een van de directeuren, Juliet Maclean. Zij had een hele serie werknemers meegenomen, die stuk voor stuk vertelden wat hun studie was geweest en welke rol ze nu hadden in de fabriek of op een van de melkveebedrijven die Synlait zelf heeft.
Een studente komt volgende week langs om verder te praten. Een paar anderen vertelden me dat ze door mijn verhaal weer geinspireerd waren verder te studeren! Daar doe je het voor...
De avond was in de Synlait fabriek (www.synlait.com) – een zuivelfabriek, wat in dit geval neerkomt op een fabriek waar verschillende soorten melkpoeder wordt gemaakt. In het melkseizoen wordt iedere dag ruim 3 miljoen liter melk gedroogd. Omdat de fabriek nu geen melk te verwerken heeft – het is winter en de koeien staan droog – werd er overal groot onderhoud uitgevoerd. Toch konden we de hele fabriek door. Een unieke kans, die niet veel mensen krijgen. Zo’n fabriek is echt heel imposant, heel veel roestvrij staal, supergrote vaten en silo’s, en heel veel schermen voor proces- en kwaliteitscontrole. Synlait had echt z’n beste beentje voor gezet. Heerlijke hapjes, en gevolgd door een wervende presentatie door een van de directeuren, Juliet Maclean. Zij had een hele serie werknemers meegenomen, die stuk voor stuk vertelden wat hun studie was geweest en welke rol ze nu hadden in de fabriek of op een van de melkveebedrijven die Synlait zelf heeft.
Een studente komt volgende week langs om verder te praten. Een paar anderen vertelden me dat ze door mijn verhaal weer geinspireerd waren verder te studeren! Daar doe je het voor...
28/06/12 Fodder Beet Harvesting Field day
Ik was gevraagd om een inleiding over wintermanagement van melkvee te geven op een velddag waar een voederbietenoogstmachine werd gepresenteerd (mooi woord voor Scrabble of galgje!). Hoe vertel je mensen in het veld het verhaal van onze monitorbedrijven, met tabellen en grafieken van hun resultaten van het vorige winterseizoen? Gelukkig had een collega een goeie tip – ik kon de presentatie ook laten printen op een flip-over en een standaard meenemen. Omdat het de dag direct na SIDE was, vroeg ik me af hoeveel mensen hier nog naar toe zouden gaan. Ik rekende dus niet op al te veel bezoekers – ik wilde prints uitdelen van mijn presentatie en van een aantal factsheets en Farm facts van DairyNZ en dacht dat ik wel voldoende zou hebben als ik de overgebleven spullen van SIDE mee zou nemen. Voor de zekerheid vroeg ik vorige week de organisatie toch nog maar even hoeveel mensen ze verwachtten. Honderd tot hondervijftig man zeiden ze!! Op de valreep dus nog een lading hand-outs uit laten printen. Ik werd er gelijk zenuwachtig van.
Toen ik bij het melkveebedrijf aankwam waar de velddag was, zag ik dat het inderdaad groots was aangepakt. Allerlei machines van de loonwerker stonden op een rij, een tent was tegen een keurig opgeruimde machineschuur aangezet, met geluidsinstallatie en strobalen om op te zitten, een wagen stond er met barbeque, waar broodjes werden klaargemaakt... Langzaam aan verschenen de bezoekers – inderdaad een groot aantal. Ik telde even snel en kwam op zo’n honderdtwintig man/vrouw. Mijn praatje en die van anderen waren maar bijzaak natuurlijk, iedereen kwam af op de nieuwe machine. Ik vroeg tijdens mijn presentatie hoeveel mensen er over dachten om ook voederbieten te gaan telen. Maar een handjevol stak de hand op. Voederbieten zijn niet eenvoudig te telen, het zaaibed moet goed zijn en je onkruidbestrijding moet ook in orde zijn. En wil je meer dan 25 ton droge stof per hectare halen, meer dan de reguliere 14 tot 16 ton droge stof van de relatief makkelijk te telen kool, dan moeten de water- en nutrientenvoorziening ook helemaal kloppen. Ik vroeg me dan ook af hoeveel klanten de loonwerker die de oogstmachine had geimporteerd (van een Nederlands bedrijf natuurlijk...) gaat krijgen. Als er al voederbieten geteeld worden, dan worden ze normaal gesproken afgegraasd door de koeien. De koeien trekken de bieten zo de grond uit en knagen de bieten schoon op. De benutting van dit gewas is superhoog – de metingen in ons Southern Wintering Systems project tonen aan dat er maar hooguit tien procent van de droge stof (biet en blad) achter blijft! De koeien vinden het dus echt wel lekker.
De melkveehouder waar we waren, was gevraagd of hij een seizoen bieten wilde telen, zodat de loonwerker de oogstmachine kon uitproberen en demonstreren. Omdat deze melkveehouder net een ligboxenstal had laten bouwen, had hij er wel oren naar om de bieten uit de grond te laten halen, te laten wassen en versnipperen en door de rest van het voer te mengen in zijn voermengwagen. Dit is wat er ook met voederbieten in Nederland gebeurd. In Nieuw Zeeland wordt dat als veel te duur gezien. De koeien hoeven hier maar een paar maanden van het grasland af, in het zuiden is dat het langst – zo’n drie maanden. Ze laten grazen op een koolgewas of op een paar graslandpercelen die je opoffert, en nog wat bijvoeren met graskuil of stro, is nog het goedkoopst. Al vraag ik me af of ze wel voldoende rekening houden met de opbrengstderving in de daaropvolgende seizoenen, met grasland valt dat erg mee zeggen ze. Op sommige grondsoorten kan ik me dat ook wel voorstellen – veel bodems zijn erg ondiep en zitten op grind. Dat levert dan wel weer een zeer uitspoelingsgevoelige grond op. En juist dat zit de regionale overheden dwars, want de stikstof komt zo heel snel in het grondwater terecht. Met de snelle groei van de melkveehouderij in deze gebieden is de nitraatuitspoeling, fosfaatafspoeling, sediment afspoeling en E. Coli besmetting van oppervlaktewater ook verergerd. Alle regionale overheden zijn dan ook bezig regelgeving te ontwikkelen om dat in te dammen. Veel boeren zien de bui dus al hangen en verwachten dat het binnen een paar jaar verboden zal zijn om de koeien op een gewas te hebben in de winter. Zij verkennen de mogelijkheden van stallen of feed pads – een omheind stuk grond waar de koeien graskuil krijgen gevoerd, vaak op houtsnippers. Met ons project Southern Wintering Systems proberen we in kaart te brengen wat de verschillen zijn tussen de verschillende wintersystemen, milieutechnisch, economisch en qua dierenwelzijn en arbeid. Machtig interessant!
Toen ik bij het melkveebedrijf aankwam waar de velddag was, zag ik dat het inderdaad groots was aangepakt. Allerlei machines van de loonwerker stonden op een rij, een tent was tegen een keurig opgeruimde machineschuur aangezet, met geluidsinstallatie en strobalen om op te zitten, een wagen stond er met barbeque, waar broodjes werden klaargemaakt... Langzaam aan verschenen de bezoekers – inderdaad een groot aantal. Ik telde even snel en kwam op zo’n honderdtwintig man/vrouw. Mijn praatje en die van anderen waren maar bijzaak natuurlijk, iedereen kwam af op de nieuwe machine. Ik vroeg tijdens mijn presentatie hoeveel mensen er over dachten om ook voederbieten te gaan telen. Maar een handjevol stak de hand op. Voederbieten zijn niet eenvoudig te telen, het zaaibed moet goed zijn en je onkruidbestrijding moet ook in orde zijn. En wil je meer dan 25 ton droge stof per hectare halen, meer dan de reguliere 14 tot 16 ton droge stof van de relatief makkelijk te telen kool, dan moeten de water- en nutrientenvoorziening ook helemaal kloppen. Ik vroeg me dan ook af hoeveel klanten de loonwerker die de oogstmachine had geimporteerd (van een Nederlands bedrijf natuurlijk...) gaat krijgen. Als er al voederbieten geteeld worden, dan worden ze normaal gesproken afgegraasd door de koeien. De koeien trekken de bieten zo de grond uit en knagen de bieten schoon op. De benutting van dit gewas is superhoog – de metingen in ons Southern Wintering Systems project tonen aan dat er maar hooguit tien procent van de droge stof (biet en blad) achter blijft! De koeien vinden het dus echt wel lekker.
De melkveehouder waar we waren, was gevraagd of hij een seizoen bieten wilde telen, zodat de loonwerker de oogstmachine kon uitproberen en demonstreren. Omdat deze melkveehouder net een ligboxenstal had laten bouwen, had hij er wel oren naar om de bieten uit de grond te laten halen, te laten wassen en versnipperen en door de rest van het voer te mengen in zijn voermengwagen. Dit is wat er ook met voederbieten in Nederland gebeurd. In Nieuw Zeeland wordt dat als veel te duur gezien. De koeien hoeven hier maar een paar maanden van het grasland af, in het zuiden is dat het langst – zo’n drie maanden. Ze laten grazen op een koolgewas of op een paar graslandpercelen die je opoffert, en nog wat bijvoeren met graskuil of stro, is nog het goedkoopst. Al vraag ik me af of ze wel voldoende rekening houden met de opbrengstderving in de daaropvolgende seizoenen, met grasland valt dat erg mee zeggen ze. Op sommige grondsoorten kan ik me dat ook wel voorstellen – veel bodems zijn erg ondiep en zitten op grind. Dat levert dan wel weer een zeer uitspoelingsgevoelige grond op. En juist dat zit de regionale overheden dwars, want de stikstof komt zo heel snel in het grondwater terecht. Met de snelle groei van de melkveehouderij in deze gebieden is de nitraatuitspoeling, fosfaatafspoeling, sediment afspoeling en E. Coli besmetting van oppervlaktewater ook verergerd. Alle regionale overheden zijn dan ook bezig regelgeving te ontwikkelen om dat in te dammen. Veel boeren zien de bui dus al hangen en verwachten dat het binnen een paar jaar verboden zal zijn om de koeien op een gewas te hebben in de winter. Zij verkennen de mogelijkheden van stallen of feed pads – een omheind stuk grond waar de koeien graskuil krijgen gevoerd, vaak op houtsnippers. Met ons project Southern Wintering Systems proberen we in kaart te brengen wat de verschillen zijn tussen de verschillende wintersystemen, milieutechnisch, economisch en qua dierenwelzijn en arbeid. Machtig interessant!
25-27/06/12 SIDE
SIDE staat voor South Island Dairy Event (www.side.org.nz/Home). Dat is een jaarlijkse bijeenkomst voor melkveehouders en iedereen daaromheen, waar honderden mensen op af komen. Ruim vijfhonderd bezoekers en dan nog tientallen sprekers, workshopbegeleiders, standhouders en mensen van de organisatie. Dit keer was het in Dunedin, omdat het dak van het gebouw in Invercargill, waar het dit jaar had moeten zijn, was ingestort vanwege de sneeuw in augustus vorig jaar. Duurt wel lang om daar weer een dak op te krijgen! Maar Dunedin was er blij mee.
Het programma zat bomvol: plenaire sessies met gerenomeerde sprekers en parallel sessies met workshops – zes tegelijkertijd waar je eentje uit moest kiezen. Maar tegelijkertijd waren er ook Business side sessies, minder technische sessies, met bijvoorbeeld mediatraining, zelfzuivelen en vermarkten (zeldzaam in Nieuw Zeeland met maar 4 miljoen mensen), financiële vooruitzichten etc. Moeilijk kiezen dus!
Mijn collega Dawn had twee sessies. Ze presenteerde de resultaten van Southern Wintering Systems, ons project in Southland/ South Otago met zes bedrijven die in detail worden gemonitored door de winter. Haar sessies, eentje over alle resultaten en eentje over de financiële aspecten, waren erg druk bezocht. Dus er is veel belangstelling voor de (on)mogelijkheden om het vee gezond de winter door te krijgen, zonder veel schade aan milieu. De sessie over alle resultaten werd zelf uitverkoren als de beste van heel SIDE!
De Proceedings worden gepubliceerd op internet: http://www.side.org.nz/Papers. Dit jaar staat er nog niet op, maar houd het in de gaten!
Het programma zat bomvol: plenaire sessies met gerenomeerde sprekers en parallel sessies met workshops – zes tegelijkertijd waar je eentje uit moest kiezen. Maar tegelijkertijd waren er ook Business side sessies, minder technische sessies, met bijvoorbeeld mediatraining, zelfzuivelen en vermarkten (zeldzaam in Nieuw Zeeland met maar 4 miljoen mensen), financiële vooruitzichten etc. Moeilijk kiezen dus!
Mijn collega Dawn had twee sessies. Ze presenteerde de resultaten van Southern Wintering Systems, ons project in Southland/ South Otago met zes bedrijven die in detail worden gemonitored door de winter. Haar sessies, eentje over alle resultaten en eentje over de financiële aspecten, waren erg druk bezocht. Dus er is veel belangstelling voor de (on)mogelijkheden om het vee gezond de winter door te krijgen, zonder veel schade aan milieu. De sessie over alle resultaten werd zelf uitverkoren als de beste van heel SIDE!
De Proceedings worden gepubliceerd op internet: http://www.side.org.nz/Papers. Dit jaar staat er nog niet op, maar houd het in de gaten!
19/06/12 Animal sampling op Ashley Dene
De koeien van onze mini-bedrijfjes (farmlets) zijn verhuisd naar hun wintergewassen op Ashley Dene. Ashley Dene is het proefbedrijf van Lincoln Universiteit voor schapenhouderij op droge gronden. Dit soort bedrijven teelt steeds vaker gewassen voor melkkoeien, die dan in de winter komen om het af te grazen. Op deze manier wordt het grasland rond de melkstal (milking platform) gespaard, zodat het in het voorjaar weer snel aan de groei komt. We hebben drie groepen op verschillende rantsoenen staan: de eerste op voederbieten met graskuil, de tweede op kool met iets wat gehele plant silage (een graangewas dat net als gras wordt gehakseld en ingekuild) moest voorstellen, maar wat meer op stro lijkt (moet volgend jaar anders!), en de derde groep op kool met stro, zoals het over het algemeen gebeurd in deze regio en verder naar het zuiden. De kool voor de tweede groep was later gezaaid dan normaal, zodat er nog een graangewas tussen past waar we de gehele plant silage van maken. Het is ook de bedoeling dat dat graangewas een groot deel van de overgebleven nitraat opneemt. Met koeien die op dit soort gewassen grazen in de winter is de kans op uit- of afspoeling van nitraat erg groot. We willen checken of we de verliezen kunnen verminderen ten opzichte van het reguliere koolgewas: door een graangewas te telen nadat de kool is afgegraasd, of door voederbieten te telen die een veel hogere opbrengst zouden moeten kunnen halen, zodat je op bedrijfsniveau minder land gebruikt voor de winter. Het gaat ons dus niet om deze gewassen persé, maar om het hele plaatje, de winter en het melkseizoen, het totale landgebruik.
Deze foto's zijn nog van begin maart; ondertussen zijn de gewassen een stuk hoger, je kunt nog net over de kool heen kijken!
Om te weten te komen hoeveel stikstof en fosfaat er in de mest en urine van de koeien zit (want dát komt terug op het land), nemen we jaarrond elke vier weken monsters, rechtstreeks van de koeien. Ik ben dus ondertussen behoorlijk gedreven in het laten plassen en poepen van koeien – Xoë en Quan lagen helemaal in een deuk toen ze dat hoorden! Vandaag moest het bemonsteren voor het eerst op Ashley Dene gebeuren. Er waren speciale yards (omheiningen) gebouwd en een opzet net als een visgraatmelkstal waar we de koeien klem kunnen zetten om te bemonsteren. Er was eerst wat geschokt gereageerd toen verteld werd dat er geen dak werd gebouwd, maar het viel harstikke mee. Er was een trekker met wagen langszij gezet om de wind wat te breken. Met mijn schaatskleren aan onder mijn werk-regenpak had ik het lekker warm. ’t Is vies werk, je wordt vreselijk smerig en stinkt een uur in de wind, maar als je het zoals wij met zijn allen doet, dan duurt het niet al te lang en werkt het eigenlijk als een goede teambuildingsactiviteit. Vooral met de cakejes, muffins en koekjes die Dawn altijd meeneemt, die ze zelf heeft gebakken!
06/06/12 Sneeuw
Een vroege start van de winter! We hebben waarempel sneeuw dat blijft liggen. Dat gebeurt hier niet zo vaak, en in begin juni is het helemaal bijzonder. Ik heb ook weer wat geleerd over Nieuw Zeeland – ze strooien geen zout omdat ze vinden dat dat de auto’s te veel aantast. Er wordt wel met grit gestrooid, blijkbaar vinden ze de putjes van de inslag van grit minder erg. Ik was in de ochtend gewoon naar mijn werk gereden, terwijl het begon met sneeuwen. Onderweg kreeg ik al een berichtje van een collega dat ik misschien beter thuis kon blijven. De school in Lincoln was dicht en het kon maar zo dat ik niet meer thuis kon komen. Eenmaal op kantoor bleek dat vrijwel niemand was gekomen. Nadat ook Peng liet weten dat de scholen van de kinderen dicht waren, en dat ze nog veel meer sneeuw verwachtten, ben ik ook maar weer in de auto gekropen en naar huis gereden. Maar goed ook, op sommige plekken waren de richels sneeuw midden op de weg al zo hoog dat ze tegen de onderkant van mijn auto aan kwamen. En het werd ook flink glad, iemand die voor me reed in de stad vond het leuk om herhaaldelijk te gaan glijden, maar dat zag er eng uit. Ik was blij dat ik weer thuis was. Houtkachel aan en van de sneeuw genieten!
De achtertuin van ons huis. De kersenbloesem wordt vast mooi dit voorjaar!
Quan en zijn sneeuwpop in onze achtertuin.
Ik ontdekte nu ook een kabouter!
De achtertuin van ons huis. De kersenbloesem wordt vast mooi dit voorjaar!
In de tuin van de buren staat een cabbage tree, een echt NZse boom die tropisch aandoet.
Het achterste stuk van onze achtertuin, met kas rechts, speelkamer aan de garage gebouwd links.
Xoe ontdekte dat de heg zo stug is dat je er op kunt zitten. Gelukkig brak er niks...
Dit is de zonsopgang, gezien vanaf mijn werkplek thuis.
En zo zie ik de bergen als ik Wairaki Road uitrijd, op weg naar het werk. De hele weg naar Lincoln is parallel aan de bergen, dus ik zit regelmatig opzij te kijken!
22/05/12 Onze spullen zijn gearriveerd
Wow, dat was aanpezen! Stuk voor stuk werden gisteren de ruim driehonderd dozen of pakketten uit de container op de vrachtwagen gehaald en in huis gebracht. Het nummer op de doos werd geroepen, en ik riep terug naar welke kamer het moest en streepte het nummer af op de lange lijst. Het hele weekend was ik aan het poetsen geweest. Het huis was keurig achtergelaten, maar als je eenmaal met een sopje begint schoon te maken, dan moet er toch nog veel gebeuren. En de chaos die er nu is! Wat hebben we toch een hoop spullen. Geen idee of we overal een plek voor vinden. Met zo al die dozen in alle kamers lijkt het net alsof we uit een huis komen dat twee keer zo groot was, maar dat is niet zo. Dit huis heeft precies dezelfde oppervlakte van 200 m, maar het is wel anders ingedeeld. Geen zolder met afschot waar heel veel dozen achter verstopt kunnen worden...
Er waren twee dagen geboekt om alle spullen te brengen, maar er werd zo hard door gewerkt dat ze het in 1 dag voor elkaar kregen. Inclusief helpen met wat groot meubilair in elkaar zetten. Dus vandaag kon ik al rustig aan het uitpakken. Toen zag ik hoe er was ingepakt – elk dingetje is apart in papier ingepakt! Zo vind ik bijvoorbeeld geen stapeltje kommetjes met papier ertussenin, maar allemaal pakketjes met in elk een kommetje. En in een ander pakketje een paar wasknijpers! En zo ging het maar door. Ik had voor elke drie dozen weer een doos vol papier, en kreeg een beetje het gevoel dat je op deze manier voor heel veel lucht betaalt...
We hebben heel veel gedaan de afgelopen dagen, maar het zal nog wel even duren voordat alles een plekje heeft!
Er waren twee dagen geboekt om alle spullen te brengen, maar er werd zo hard door gewerkt dat ze het in 1 dag voor elkaar kregen. Inclusief helpen met wat groot meubilair in elkaar zetten. Dus vandaag kon ik al rustig aan het uitpakken. Toen zag ik hoe er was ingepakt – elk dingetje is apart in papier ingepakt! Zo vind ik bijvoorbeeld geen stapeltje kommetjes met papier ertussenin, maar allemaal pakketjes met in elk een kommetje. En in een ander pakketje een paar wasknijpers! En zo ging het maar door. Ik had voor elke drie dozen weer een doos vol papier, en kreeg een beetje het gevoel dat je op deze manier voor heel veel lucht betaalt...
We hebben heel veel gedaan de afgelopen dagen, maar het zal nog wel even duren voordat alles een plekje heeft!
18/05/12 Een huis... en een baan!
Wat een dag! Vandaag kregen we de sleutel, maar vanochtend zag Peng dat de vorige bewoners nog druk waren met verhuizen. Hij was dus benieuwd wat er zou gebeuren, maar "no problem" - hij kon de sleutel bij de makelaar ophalen en zou ’s middags gewoon het huis in kunnen om het te controleren.
Een paar dagen geleden hadden we de papieren al getekend bij de advocaat. De verkopers doen dat daarna ook, bij hun advocaat. Je zit dus niet samen bij de notaris zoals dat in NL gebeurt, met een echte overhandiging van de sleutel. Ik vond het wel een beetje kaal zo, maar ja. We hadden de verkopers al een paar weekenden geleden gezien – ze wilden ons graag ontmoeten en vanalles over het huis en de tuin uitleggen. Dat was hartstikke leuk! Ze hebben hier twintig jaar gewoond, de kinderen waren hier opgegroeid en gingen naar dezelfde scholen als die van ons. Ze waren nu aan pensioen toe, en een kleiner huis met minder werk. De tuin was echt hun trots, ze wisten veel te vertellen over de planten, wanneer ze zouden gaan bloeien en welke lekker ruiken en ga maar door. Ik moet nog veel leren om een beetje in de buurt te komen van hun niveau. Ze hebben zelfs nog wintergroenten geplant, zodat wij de komende maanden nog uit de tuin kunnen eten!
Begin van de middag kreeg Peng een telefoontje. Of hij om vier uur op school langs kon komen voor een sollicitatiegesprek. Hij had gesolliciteerd op een tijdelijke baan (tot de kerstvakantie) bij de school van Xoë, als tuinier en onderhoudsman, een soort van concierge. Hij om vier uur naar het hoofd van de school en een half uur later had hij een baan! Hij was gevraagd of hij komende maandag al kon beginnen, maar omdat dan onze spullen worden gebracht heeft hij gevraagd of hij woensdag kan beginnen. Gelukkig kan dat. Zijn baan is ideaal voor ons op dit moment: de school is heel dicht bij huis (200 meter!!) en hij werkt alleen tijdens schooluren. Kinderen mogen hier alleen thuis zijn als ze dertien jaar of ouder zijn, en ze mogen op jongere kinderen passen als ze veertien of ouder zijn. Er moet bij ons nog een jaartje iemand thuis zijn als de kinderen uit school komen – deze baan is dus helemaal perfect, geen oppas nodig of buitenschoolse opvang.
Het wordt een druk weekend, schoonmaken zodat alles klaar is voor al onze spullen die maandag worden gebracht. Wat zal het fijn zijn om alles weer terug te zien na negen maanden in de container!
Een paar dagen geleden hadden we de papieren al getekend bij de advocaat. De verkopers doen dat daarna ook, bij hun advocaat. Je zit dus niet samen bij de notaris zoals dat in NL gebeurt, met een echte overhandiging van de sleutel. Ik vond het wel een beetje kaal zo, maar ja. We hadden de verkopers al een paar weekenden geleden gezien – ze wilden ons graag ontmoeten en vanalles over het huis en de tuin uitleggen. Dat was hartstikke leuk! Ze hebben hier twintig jaar gewoond, de kinderen waren hier opgegroeid en gingen naar dezelfde scholen als die van ons. Ze waren nu aan pensioen toe, en een kleiner huis met minder werk. De tuin was echt hun trots, ze wisten veel te vertellen over de planten, wanneer ze zouden gaan bloeien en welke lekker ruiken en ga maar door. Ik moet nog veel leren om een beetje in de buurt te komen van hun niveau. Ze hebben zelfs nog wintergroenten geplant, zodat wij de komende maanden nog uit de tuin kunnen eten!
Begin van de middag kreeg Peng een telefoontje. Of hij om vier uur op school langs kon komen voor een sollicitatiegesprek. Hij had gesolliciteerd op een tijdelijke baan (tot de kerstvakantie) bij de school van Xoë, als tuinier en onderhoudsman, een soort van concierge. Hij om vier uur naar het hoofd van de school en een half uur later had hij een baan! Hij was gevraagd of hij komende maandag al kon beginnen, maar omdat dan onze spullen worden gebracht heeft hij gevraagd of hij woensdag kan beginnen. Gelukkig kan dat. Zijn baan is ideaal voor ons op dit moment: de school is heel dicht bij huis (200 meter!!) en hij werkt alleen tijdens schooluren. Kinderen mogen hier alleen thuis zijn als ze dertien jaar of ouder zijn, en ze mogen op jongere kinderen passen als ze veertien of ouder zijn. Er moet bij ons nog een jaartje iemand thuis zijn als de kinderen uit school komen – deze baan is dus helemaal perfect, geen oppas nodig of buitenschoolse opvang.
Het wordt een druk weekend, schoonmaken zodat alles klaar is voor al onze spullen die maandag worden gebracht. Wat zal het fijn zijn om alles weer terug te zien na negen maanden in de container!
11/05/12 Bankpapieren getekend
Weer een stap in de goede richting! We hebben de hypotheekcontracten doorgenomen bij de bank, zodat we ze al kennen als we ze tekenen bij de notaris – die hier gewoon advocaat heet. We kwamen er nu achter dat de hypotheekvorm niet klopte met hoe we het wilden hebben – ergens was iets niet goed gegaan in de communicatie tussen ons, de tussenpersoon en de bank. We hadden nu gewoon een spaarhypotheek, een deel met variabele rente en een deel rentevast voor een periode van drie jaar. Dat is hier de langste periode die je kunt krijgen! Het was de bedoeling dat we ook een deel als een soort lopende lening zouden krijgen. Op deze rekening kun je je loon laten storten en rekeningen betalen als ze binnen komen. Je gebruikt dan voor alle boodschappen en zo de credit card, die je aan het eind van de maand aflost. Het lijkt me heel raar om een lopende rekening te hebben met altijd een flink negatief bedrag er op, maar het scheelt op den duur wel enorm in rente!
Er wordt hier heel anders tegen hypotheken aangekeken dan in NL, omdat je hier geen hypotheekrente kunt aftrekken van je belasting. Daar staat tegenover dat je ook geen overdrachtsbelasting hoeft te betalen. Je betaalt dus voor de hypotheek de volle pond en er wordt flink op gehamerd dat je zo snel mogelijk je hypotheek aflost. In NL wordt dat helemaal niet gestimuleerd – wij konden zelfs een tijdje meer rente krijgen op ons spaargeld dan dat we netto moesten betalen aan hypotheek. Totaal niet logisch dan om af te lossen! En begrijpelijk dat veel mensen een flink deel aflossingsvrij hebben. Maar nu ik het van de andere kant bekijk, denk ik dat de Nederlandse overheid de banken enorm helpt door een deel van de hypotheekrente terug te betalen.
Er wordt hier heel anders tegen hypotheken aangekeken dan in NL, omdat je hier geen hypotheekrente kunt aftrekken van je belasting. Daar staat tegenover dat je ook geen overdrachtsbelasting hoeft te betalen. Je betaalt dus voor de hypotheek de volle pond en er wordt flink op gehamerd dat je zo snel mogelijk je hypotheek aflost. In NL wordt dat helemaal niet gestimuleerd – wij konden zelfs een tijdje meer rente krijgen op ons spaargeld dan dat we netto moesten betalen aan hypotheek. Totaal niet logisch dan om af te lossen! En begrijpelijk dat veel mensen een flink deel aflossingsvrij hebben. Maar nu ik het van de andere kant bekijk, denk ik dat de Nederlandse overheid de banken enorm helpt door een deel van de hypotheekrente terug te betalen.
09/05/12 Dairy and arable field day
Vandaag naar een field day geweest. Dit keer bij een grazier. Dat is een akkerbouwer, schapen- of vleesveehouder die gewassen teelt waar koeien op overwinteren. Een concept waar je in Nederland niet mee aan hoeft te komen denk ik. Je brengt je koeien in de winter, als ze droog zijn gezet, naar een andere boer en die moet er dan voor zorgen. Koeien grazen op kool, knollen of bieten, krijgen wat stro of graskuil erbij en als je geluk hebt kun je een paar keer langs gaan om te kijken hoe het er voor staat. Sommige boeren moeten hun koeien meer dan honderd kilometer weg brengen – ’t is maar net waar je plek kunt vinden. Tegen de tijd dat ze af gaan kalven komen ze terug op de milking platform, je grasland rond de melkstal. Je hoopt dan dat ze wat conditie er bij hebben gekregen, zodat ze fit de lactatie in gaan en gauw weer drachtig worden.
Interessant om nu eens het verhaal van de andere kant te horen. Hoe de teler probeert om een mooi gewas te hebben, zodat hij veel koeien kan weiden. De teler krijgt vaak betaald per koe per week, dus niet rechtstreeks voor de kilo’s droge stof die hij heeft geproduceerd, maar voor hoeveel koeien en dagen hij en de veehouder denken dat er voer staat. Een onderzoek heeft laten zien dat boeren grote moeite hebben met het schatten van de opbrengst van deze gewassen, dus zonder metingen hebben ze eigenlijk geen flauw idee wat ze de koeien voeren (al zullen ze dat niet zeggen). Je hoort dan ook regelmatig van melkveehouders dat de conditie van de koeien tegen viel, of dat ze de koeien eerder moesten ophalen als het gewas op was. Maar de akkerbouwer vertelde dat hij een paar keer meemaakte dat hij een gewas had geteeld voor een melkveehouder en dat die hem dan in het najaar opbelde om te zeggen dat hij het ergens anders goedkoper kon krijgen en zijn koeien niet meer wilde brengen, of voor een veel lagere prijs dan oorspronkelijk afgesproken. Blijft hij dus met een gewas zitten waar hij nog snel weer koeien voor moet zien te vinden. Precies dezelfde problematiek als met melkveehouders en akkerbouwers in Nederland die zoeken naar samenwerking op het gebied van mest en voer. Hoe goed de relatie ook lijkt, een zakelijk en bindend contract kan veel gedoe voorkomen.
Interessant om nu eens het verhaal van de andere kant te horen. Hoe de teler probeert om een mooi gewas te hebben, zodat hij veel koeien kan weiden. De teler krijgt vaak betaald per koe per week, dus niet rechtstreeks voor de kilo’s droge stof die hij heeft geproduceerd, maar voor hoeveel koeien en dagen hij en de veehouder denken dat er voer staat. Een onderzoek heeft laten zien dat boeren grote moeite hebben met het schatten van de opbrengst van deze gewassen, dus zonder metingen hebben ze eigenlijk geen flauw idee wat ze de koeien voeren (al zullen ze dat niet zeggen). Je hoort dan ook regelmatig van melkveehouders dat de conditie van de koeien tegen viel, of dat ze de koeien eerder moesten ophalen als het gewas op was. Maar de akkerbouwer vertelde dat hij een paar keer meemaakte dat hij een gewas had geteeld voor een melkveehouder en dat die hem dan in het najaar opbelde om te zeggen dat hij het ergens anders goedkoper kon krijgen en zijn koeien niet meer wilde brengen, of voor een veel lagere prijs dan oorspronkelijk afgesproken. Blijft hij dus met een gewas zitten waar hij nog snel weer koeien voor moet zien te vinden. Precies dezelfde problematiek als met melkveehouders en akkerbouwers in Nederland die zoeken naar samenwerking op het gebied van mest en voer. Hoe goed de relatie ook lijkt, een zakelijk en bindend contract kan veel gedoe voorkomen.
Subscribe to:
Posts (Atom)