04/01/12 Penguins op het warme strand?

Vandaag eindelijk de Abel-Tasman-dag gedaan waar Quan en ik naar uit keken. Prachtig weer, kon niet beter! Jammer genoeg beslisten Peng en Xoë om niet mee te gaan – Peng was dik verkouden en wilde een rustdag, Xoë heeft last van haar hiel en kan niet ver lopen. En zij tweeën zijn toch de “natuurbarbaren” onder ons, dus ze hadden niet het gevoel dat ze iets gingen missen. Maar voor Quan en mij werd het een gezellige dag. Om half negen met een busje naar Kaiteriteri – begon al goed, want de deur van het busje dat ons op had moeten halen bleek de hele nacht open te hebben gestaan, met als gevolg dat de accu leeg was. Maar gelukkig, op de kiwi easy-going manier mocht het busje van de wijntourfirma mee. De chauffeuse van de boottourfirma werd even uitgelegd hoe het busje werkte en hupsakee, we waren op weg.

In Kaiteriteri stapten we op de boot, voor een tocht van dik twee uur. Langs verschillende baaien, waar iedere keer weer mensen met grote rugzakken uitstapten om te beginnen met de Abel Tasman Track – een meerdaagse wandeltocht door het Abel Tasman Park, een prachtig nationaal park.  Wij voeren mee naar het eindstation, Totaranui, en weer een paar haltes terug. Zo zie je op een makkelijke manier de hele kustlijn, met bezienswaardigheden als Split Apple Rock, verschillende grotten, schitterende goudgele stranden in de verschillende baaien, Tonga Island met zeehonden, en wonder boven wonder penguins op een zandbank! Althans, zo leek het... Het leek me raar, dus bij Marjamia op zoek gegaan in een vogelboek en mijn foto’s uitvergroot. Het bleken pied shags (soort aalscholvers) te zijn die het erg warm hadden J.

Op de terugweg zijn we uitgestapt in Bark Bay. Daar de wandelschoenen aangedaan en naar Torrent Bay gelopen. Daar werden we in de middag door de boot weer opgehaald. We werden gewaarschuwd dat we moesten waden om op de boot te kunnen komen, maar in ieder geval was de watertemperatuur heerlijk, 21o volgens de gids! De wandeltocht was prachtig, mooie oerbossen, uitzichten over baaien, bruggetjes over stroompjes en een grote hangbrug over een grotere rivier. Ik moet nog flink blijven trainen om Quan bij te kunnen blijven houden! Hij pufte ook wel als we flink moesten klimmen, maar hij stapte stevig door. Had ook geen rugzak op natuurlijk, maar toch. Zo liepen we in anderhalf uur het stuk Abel Tasman Track wat volgens de brochure 2½ uur zou duren. Dat zou betekenen dat we lekker veel tijd hadden om te zwemmen in Torrent Bay, voordat de boot weer langskwam om ons op te halen. Ware het niet dat ik wel de handdoeken en zwembrillen mee had maar de zwemkleding in de tent had laten liggen... Dat werd dus lekker langzaam lunchen, lopen door de zee – wat zou dat lekker zwemmen zijn geweest – nog weer een stukje over de Track, weer een stukje door de zee, en weer wat eten.

Al met al een heerlijke dag met m’n zoon!

In de fotopresentatie een beeld van deze dag, aangevuld met wat foto’s van de terugweg.

01/01/12 Gelukkig nieuwjaar!

Zonder vuurwerk het nieuwe jaar ingegaan. Nou ja zonder, we hebben een klein beetje gezien vanuit de woonkamer. Waarschijnlijk een paar Nederlanders die de regels even aan hun laarzen lapten. Maar we hadden een heel gezellige avond bij Marjamia en haar vrienden. Zij, een Nederlandse nicht van Pengs moeder, had heerlijke oliebollen gebakken die grif door de NZse en NLse gasten gegeten werden. Het was een mooi gezelschap, met tuiniers, geschiedenisvertellers, iemand die in de bush van Australië woont en smakelijk vertelde over alle enge insecten, spinnen, slangen, kwallen enzo.. Quan gedroeg zich ook als een gastheer, hij schonk de drankjes, wilde koffie maken met de espressomachine (maar niemand wou koffie), maakte gevulde eieren van de verse eieren die hij zelf uit het kippenhok had gehaald. Hij voelt zich daar helemaal thuis, hartstikke leuk.

We hadden daar namelijk al een nacht geslapen, omdat we zo giga veel regen hadden gehad dat de tent niet meer droog te houden was. Peng en Quan die langs de randen hadden geslapen, hadden zoveel spatwater opgevangen dat hun matjes kleddernat waren, aan de onderkant gelukkig. Wij hadden mazzel dat we familie hier hebben waar we konden overnachten om de regen uit te zitten! Voor een paar foto's zie de fotopresentatie bij de vorige blogpost.

We bleven ook met oud en nieuw maar weer daar slapen - een plas achter de tent langs was zo breed geworden dat we een soort van waterbed hadden, met golfjes onder het grondzeil. Vandaag was het gelukkig weer zonnig. We hebben zelfs weer buiten gezwommen, in een zoutwaterbad. Dat is een zwembad dat door de vloed wordt gevuld (bij hoge vloed dus wel oppassen!). Kouder water dan dicht langs het strand, want het is dieper, maar het zwemt wel lekker. Het vreemde was dat zowel Peng als ik geen rechte banen konden trekken, omdat we geen bodem konden zien met strepen! Moet van bovenaf wel een grappig gezicht zijn geweest – wij tweeën die naast elkaar startten, maar ver uit elkaar eindigden aan de andere kant. Peng week namelijk af naar rechts en ik naar links!

28/12/11 Kerstvakantie = Zomervakantie

En toen was het zomervakantie! Al hebben we dit vaker meegemaakt, toch blijft het voor mij raar om kerst midden in de zomer te hebben. Kerst op zich niet, maar het feit dat de mensen de Europese gewoonten met lichtjes, kerstbomen, zware diners en winterplaatjes gewoon blijven volhouden, terwijl het lekker zomers weer is en lang licht blijft. En St Nicholas is de kerstman hier. Dat moesten we onze kinderen wel even influitseren, want hun nichtjes geloven nog..

We zijn tweede kerstdag naar Motueka gereden. De auto helemaal volgeladen. De grote tent mee en omdat die behoorlijk oud en versleten begint te worden, voor de zekerheid een paar kleine tenten reserve. De reis is een dikke vijf uur rijden, dus we waren al om zeven uur vertrokken om er vroeg in de middag te zijn. Het is een prachtige rit, via Lewis Pass, Murchinson en door de bossen. Veel kronkelige wegen, maar in veel betere staat dan wat ik me herinner van bijna twintig jaar geleden. Ik heb dus zelf ook hele stukken gereden, en er van genoten. De auto is heerlijk comfortabel!

Stoppen we voor lunch in Flat Rock Café, kom ik er achter dat ik mijn tas onder een stoel op een terras in Springs Junction had laten liggen. Daarna hadden we al weer zo’n twee en een half uur gereden! Het duurde even voordat we een telefoonnummer hadden, maar gelukkig hadden ze goed nieuws – de tas was gevonden en ingeleverd. Phew... Het leek me niet verstandig om nog een keer heen en weer te rijden, dus we reden door naar Motueka. Gevolg: de eerste dag van ons verblijf in Motueka bestond uit nog een keer de hele dag in de auto zitten, om mijn tas op te halen. De eigenaar van het café had de tas in de kluis gedaan. Heel attent, maar toen we aankwamen was hij net melk gaan halen in het dichtsbijzijnde dorp. Niemand wist de code, er zat niks anders op dan op hem te wachten. Melk halen vanaf Springs Junction naar Reefton duurt blijkbaar bijna twee uur. Moet ik nog maar eens checken op de kaart...

Motueka is de poort van het Abel Tasman Park. Daar hebben we vandaag een beetje van geproefd door naar een baaitje te gaan, picknick, boogy board en zwemspullen mee. Heerlijk genieten van de zon en zee. Wel dik ingesmeerd, want de zon is sterk in NZ. Xoë en ik hebben een stuk langs de kust gezwommen, richting Kaiterikeri beach. We zaten zelf op Little Kaiteriteri, een stuk rustiger. Een nog stiller baaitje dat we eigenlijk wilden bezoeken bleek niet geschikt te zijn bij hoog water – er was geen strand over!

23/12/11 Aardbevingen – wij zijn ok!

Gisteren, vrijdag de 23ste, is Christchurch weer getroffen door een serie aardbevingen. Gelukkig zijn wij weer met de schrik vrijgekomen. De derde zware (van 6 op de schaal van Richter) kostte wel een beeldje, spiegel en de tv... De kinderen waren al buiten in de tuin, dat scheelde enorm voor ze. Bij de eerste doken ze allemaal onder de tafel, waar ze mahjong speelden. Tijdens de naschokken besloten ze naar buiten te gaan. Maar goed ook dus.

Wat mezelf betreft - ik was op het werk bij de eerste. Een heel aantal collega's was al aan het inpakken om naar huis te gaan voor de kerstvakantie, dus die vertrokken. De rest bleef doorwerken, terwijl we allemaal ondertussen probeerden onze gezinnen te pakken te krijgen. De telefoonlijnen waren volledig bezet, dus we moesten blijven proberen en ondertussen sms'en. Opeens kregen we allemaal een mailtje van het hoofdkantoor met de mededeling dat er weer een grote aardbeving in Chch was geweest en dat het kantoor in Lincoln was ontruimd. We keken elkaar aan, waren wij geevacueerd? Dus maar even contact opgenomen met het hoofdkantoor dat wij ok waren en dat we nog rustig doorwerkten! Nou, dat bleek helemaal niet de bedoeling, we hadden bericht moeten krijgen dat we het gebouw moesten verlaten. Blijkbaar moeten (semi)overheidsgebouwen altijd ontruimd worden na een aardbeving groter dan 5. Dus iedereen pakte zijn spullen, wenste elkaar een goede kerstvakantie en vertrok naar huis.

In de auto naar huis voelde ik af en toe een stevige windvlaag terwijl het niet hard waaide. Ik vroeg me af of dat naschokken waren. Opeens leek het alsof ik een hele sterke windvlaag voelde, moest echt de auto op de weg houden. Ik zag toen ook de electriciteitspalen en de stroomdraden hard heen en weer zwaaien. Oeps, dat was weer een zware dus! Onderweg naar huis zag ik al rijen auto's bij tankstations en langs de weg bij het vliegveld - een brede weg zonder bebouwing - zag ik her en der auto's geparkeerd staan met mensen er in. De stad ontvlucht. Het werd me duidelijk dat de angst er bij veel mensen nog flink in zit.

Bij thuiskomst bleek inderdaad dat er weer een zware was geweest, ze dachten zwaarder dan de eerste. De kinderen (Xoe, Quan en hun twee nichtjes uit Sydney), Peng en zijn zwager zaten op het gazon in de tuin. Pengs ouders en zus waren binnen aan het stofzuigen en hadden breekbare dingen veilig weg gezet. De breedbeeld tv van Pengs vader was ook weer gevallen en kapot. Hij heeft de pech dat dit bij elke grote aardbeving gebeurt. Ondanks vastzetten met tape, 's nachts kussens eromheen leggen, etc. We hebben er toch allemaal om moeten lachen...

We hebben de rest van de middag spelletjes gedaan en gegeten op het gazon in de tuin. De kinderen hadden de dag ervoor al overlegd dat ze een nachtje in een tent wilden slapen met zijn vieren. Dat leek ze nu helemaal een goed idee, maar wel met een paar volwassenen er bij!

We hebben heerlijk geslapen in de tent, een paar keer naschokken gevoeld, maar we vielen gelijk weer in slaap. De rust hier is dus weer een beetje terug. Peng en zijn vader zijn een nieuwe tv gaan kopen...

20/12/11 Kerstvieringen

Ik heb Lawn Bowls gespeeld! Met alle collega’s hadden we een kerstlunch, voorafgegaan aan een bezoek aan de lokale lawn bowls club. Je begint met een klein balletje weg te gooien, de kitty, waarna je met een grotere bal probeert daar zo dicht bij te komen. Klinkt simpel. Maar de bal die je moet rollen is niet rond. Het lijkt een beetje op een platgeslagen bal, of een rond kaasje. En aan de ene kant is hij zwaarder dan aan de andere kant. Hij rolt dus niet recht vooruit, maar met een boog. Afhankelijk van hoeveel draaiing je er aan geeft, is die boog groter of kleiner. Lawn betekent gazon, dus lawn bowls wordt buiten op een giga glad gazon gespeeld. Het moet enorm veel aandacht vragen om zo’n glad gazonnetje te realiseren en te behouden!

Lunch was in een wijngaard in de buurt, heerlijk in de tuin onder een afdak. Lekker eten kennen ze hier wel. Vaak in de Engelse traditie, met heerlijk vlees, groente van het seizoen en uit de buurt en uitgebreide desserts van gebak, ijs en puddingen. Dat smaakt mij wel!

Behalve deze kerstlunch hebben we ook nog een lunch gehad met de onderzoekers, om afscheid te nemen van een postdoc die weer terug gaat naar zijn land van herkomst. Dit was in een café in een naburig dorp, in de tuin onder de bomen. Tot slot ook nog een barbeque met alle collega’s en hun gezinnen bij een collega in haar grote tuin.

Ik heb genoten van deze heerlijke en relaxte eetgelegenheden. Stuk voor stuk gezellig met leuke collega’s. Maar het voelde echt niet als kerst!

12/12/11 Southland tour

Omdat ik toch al in Dunedin was, heb ik er een weekje Otago en Southland bij aangeplakt om een projectbijeenkomst met veehouders bij te wonen en onderzoekers van AgResearch en een aantal melkveehouders te ontmoeten. Een vol programma, maar helemaal de moeite waard. Veel geleerd over de melkveehouderij in deze zuidelijke streken van Nieuw Zeeland, en de knelpunten waar onderzoek naar wordt gedaan. Waar ik vooral veel over gehoord en bekeken heb zijn de verschillende manieren om de koeien de winter door te krijgen. Het gros van de Nieuw Zeelandse melkveehouderij is seizoensgebonden, melk wordt voornamelijk van gras geproduceerd. In de paar maanden winter staan de koeien droog. Van oudsher worden de koeien jaarrond, dag en nacht buiten gehouden om de kosten laag te houden. In de winter staan ze dan ook op grasland, of ze krijgen rantsoenvoedering in akkers met kolen, voederbieten of rapen, waar ze ze zelf de grond uit graven om op te vreten. Graskuil en soms maiskuil wordt bijgevoerd. Meer recentelijk zijn boeren ook andere wintersystemen gaan gebruiken. Een aantal hebben ligboxenstallen gebouwd (niet verwonderlijk dat dat veelal Nederlanders zijn...), anderen gebruiken herd homes of stand off pads. Herd homes zijn stallen die uit een zachte bodem (bijvoorbeeld zand of houtsnippers) bestaan met een relatief goedkope dakcontructie er bovenop. Geen ijzerwerk op de bodem, geen mestkelders. Stand off pads hebben geen dak, maar zijn ook zachte bodems op een vaste plek waar de koeien dan de hele winter staan en gevoerd worden. Omdat hier ook veel regenwater op terecht komt, wordt hier wel mest afgevoerd. Mestputten of effluent basins hebben geen afdekking, ammoniak wordt dus vrijelijk uitgestoten. Vanwege de relatieve lage dichtheid van deze ammoniakbronnen en de grote arealen extensieve landbouw rond de natuurgebieden (die ook erg groot zijn), is het volgens wetenschappers zeer onwaarschijnlijk dat die natuurgebieden last krijgen van ammoniakdepositie. Maar elke ammoniakemissie is natuurlijk wel verlies van stikstof uit je bedrijfssysteem. Voorlopig kan het financieel echter niet uit om hier maatregelen voor te nemen.

Onderstaande fotoreportage geeft een indruk van de bedrijven hier.

10/12/11 Bruiloft: prins in een kasteel

We zijn in Dunedin voor een bruiloft. Een neef van Peng is getrouwd met een Australische schone, in een heus kasteel. Nieuw Zeeland heeft geen echt oude gebouwen, laat staan Middeleeuwse kastelen. Maar een Schot heeft Larnach Castle gebouwd in de tweede helft van de 19^de eeuw. Een echt rijke Schot dus, naar Nieuw Zeeland gestuurd om een bank in Dunedin te runnen toen daar goud werd gevonden. Hij had kosten noch moeite gespaard en het resultaat is er ook naar. Petje af dat het allemaal zo goed behouden is gebleven, ondanks de vele drama’s die de familie overkwamen...

De bruiloft was een prachtige ceremonie in de tuin. Gelukkig in een deel wat volledig omzoomd was met hoge heggen, want het waaide nogal. Terwijl het beneden in Dunedin (op zeeniveau) mooi stralend weer was, gierde de wind rond het kasteel hoog in de heuvels van Dunedin’s peninsula. Het bleef wel mooi droog en met athentieke middeleeuwse muziek was de sfeer fantastisch. Na de ceremonie ging het naar het kasteel en in de oude balzaal hadden we een groot banquet. Tussendoor een paar speeches uiteraard. Een zusje van de bruid vertelde hoe ze altijd tegen haar zus opkeek. Zij was haar grote voorbeeld. En ze droomde dat haar zus ooit eens zou gaan trouwen met een prins in een kasteel. Ze was dan ook heel blij toen ze zich realiseerde dat haar dromen uitkomen!

28/11/11 Twee keer per vliegtuig naar kantoor...

Vandaag weer naar Hamilton geweest, net als vrijdag. Een rare gewaarwording... Vorige week ben ik namelijk donderdag naar Hamilton gevlogen en vrijdagmiddag terug. Vandaag vloog ik in de ochtend naar Hamilton en ben ik eind van de middag weer terug gekomen. Net zoiets als een dagje naar kantoor in Parijs. En gezien de mensen die ik ontmoet in het vliegtuig is dit een normale gang van zaken. Maar ik ben blij dat ons bedrijf ook video- en telefoonconferenties ondersteunt. Dan hoeft dit heen en weer vliegen dus niet al te vaak te gebeuren!

23/11/11 Bedrijfsbezoeken

De afgelopen weken ben ik bij een drietal melkveebedrijven op bezoek geweest in onze regio, Canterbury. Alledrie grote bedrijven (zo’n 900 melkkoeien), in de afgelopen jaren opgebouwd door omschakeling van schapen- en vleesveebedrijven. Het is al een aantal jaren veel lucratiever om melk te produceren in deze regio dan wol of vlees. Maar het betekent wel dat er flink geinvesteerd moet worden. Niet alleen in een melkstal, maar ook in verbetering van het grasland en irrigatie. Melkvee heeft namelijk een betere graskwaliteit nodig dan schapen of vleesvee. Dit gebied is zomers normaal gesproken erg droog. Waar op schapen- en vleesveebedrijven het gras dan helemaal verdort en de groei vrijwel stil staat, irrigeren de melkveehouders op grote schaal. Gigantische irrigators bepalen nu het landschap. Het intrigeert me wel dat dat allemaal zomaar kan gebeuren, de melkveehouderij heeft zo een enorme impact op hoe het landschap er uit ziet. Omdat ik hier elke drie jaar op bezoek ben geweest, heb ik die verandering heel goed kunnen zien. Ik hoor hier nog niemand over, zouden Nieuw Zeelanders zich niet afvragen wat dat betekent voor hun woonomgeving en toeristenindustrie? Er is wel veel aandacht voor de negatieve impact op waterkwaliteit van rivieren en meren, maar ik verwacht dat andere aspecten er ook gauw bij komen. Alles wat in Europa speelt komt hier vast ook vanzelf op de agenda, door de zogenaamde “autonome” schaalvergroting en intensivering in de landbouw.

Deze drie bedrijven worden gerund door managers die voorop lopen wat graslandgebruik, fokkerij en effluentmanagement betreft (effluent is de mest en urine die van de melkstal en wachtruimte wordt weggespoeld, opgevangen in een basin of meertje om van daaruit verspoten te worden over grasland). Vandaar dat ze bekend zijn bij DairyNZ en dat ik het eerst met hen kennis maak. Stuk voor stuk interessante mensen, die goed bezig willen zijn en een positieve bijdrage willen leveren aan de melkveeindustrie en de nationale economie. En alledrie investeerden ze behoorlijk veel in inheemse planten, struiken en bomen om hun bedrijven wat aan te kleden. Niet omdat er ook maar iemand was die ze daar om vroeg, maar omdat ze dat zelf mooi vinden!

Hieronder een fotoimpressie van een van de bedrijven.