Wat een drama… Kregen we de papieren van de gemeente, blijkt dat een aantal zaken waren verbouwd zonder vergunning. Heel wat gebel later, besloten we om nog een paar extra keuringen te laten doen. De oude woonkamer was verbouwd tot een slaapkamer met ensuite (douche en toilet). Als dit bouwtechnisch helemaal in orde was, dan konden we een aantekening krijgen dat het oké was om het te laten zitten. Ook wilden we een electricien laten komen, omdat er aan de stoppen gesleuteld was en daar ook geen goedkeuring door een electricien voor was afgegeven, wat in NZ wel verplicht is. Nou, beide keuringen brachten aan het licht dat er veel mis was… De ensuite werd een dure fout genoemd – alles moet er uit. Inclusief het raam, wat in de plaats van een groter raam is gezet, maar zonder de benodigde verbindingen. De electrische bedrading bleek op een aantal (niet zichtbare) plekken zodanig slecht gemonteerd te zijn dat er accuut brandgevaar is. Het rapport zegt dan ook dat er dringend actie ondernomen moet worden. Wij hebben op basis van de keuringen een lijst gemaakt met alle onkosten die we aan kunnen zien komen, en dat voorgelegd aan de verkoper. We accepteren de woning alleen als hij een veel lagere prijs accepteert, zodat wij (ruim ) budget over houden om alles op te knappen. Daar zit de verkoper dit weekend dus ernstig over na te denken. De makelaar denkt dat hij nee gaat zeggen en het huis eerst zelf opknapt. Ze hebben meldingsplicht, dus zo weer op de markt te zetten kan niet. Hij is niet blij met ons! Maar ja, dan had hij maar beter op moeten letten toen hij het huis kocht. Wij zijn in ieder geval erg blij met onze bouwtechnische inspecteur!
En ondertussen hebben wij dit weekend alvast maar weer een paar huizen bekeken…
Sunday 25 March 2012
23/03/12 Dilemma’s met de mest
Vandaag weer naar een melkveebedrijf geweest. Een typisch NZ bedrijf, met zo’n 500 melkkoeien, het hele jaar buiten op grasland. Het bedrijf zit dicht bij Lake Ellesmere, het meest vervuilde meer van NZ. De overheid wil daar (eindelijk) maatregelen voor gaan nemen. De melkveehouderij wordt als de grote boosdoener gezien, dus die kan er van opaan dat er op nutrientenmanagement of veedichtheid gelet gaat worden. Deze boer heeft besloten om niet op de regelgeving te wachten. Hij gaat een stal bouwen zodat hij de koeien van het grasland kan halen zodra de grond te nat wordt. Het geeft hem ook de optie om de koeien bij te voeren. Ik denk dat dat de benutting van de grasklaver ook ten goede kan komen, maar in hoeverre dat het geval is ben ik me af gaan vragen. Ik dacht aanvankelijk dat het heel wat zou schelen, maar nu ik de melkureumgehaltes van de koeien in onze proef heb gezien, heb ik dat beeld bijgesteld. Onze koeien krijgen alleen gras, met een behoorlijk aandeel klaver, en toch zat het melkureum in de zomer tussen de 10 en 22 mg ureum/100 g melk – heel netjes als het hier ook een goed indicator voor stikstofefficiëntie is. In het voorjaar, met lagere klaveraandelen, hebben we niet hoger dan 19 gemeten, het laagste was zelfs 5 mg ureum/100 g melk. Ik ben benieuwd hoe hoog het is geweest in februari en maart, normaal gesproken de maanden met de hoogste aandelen klaver in het grasland…
Nutriëntenmanagement is een van de belangrijkste onderwerpen momenteel in de melkveehouderij. Waterkwaliteit is meetbaar achteruit gegaan, terwijl de melkveehouderij in dit gebied flink is toegenomen. Een relatie is dan ook heel simpel gelegd. Maar er is nog erg veel onbekend over de ondergrondse waterstromen hier. Waar het water vandaan komt dat in de rivieren stroomt, is niet zo eenvoudig te bepalen. De bovengrond is in dit geologisch jonge gebied relatief dun, daaronder zit kiezel met een heel netwerk van waterstromen. Het schijnt dat er voor irrigatie en drinkwater voor vee water opgepompt wordt dat honderden jaren oud is. Wat dat voor gevolgen heeft is ook niet bekend. Nog veel uit te pluizen dus voor hydrologen en geologen. Maar ondertussen begrijpen de meesten wel dat als de nutriëntenbalansen van de landbouw niet zo gunstig zijn, er ongetwijfeld verliezen optreden richting open water. De vraag is nu of het probleem opgelost moet worden door te intensiveren (wat de kosten opdrijft, en veelal ook een hoger niveau van management vraagt), of door te extensiveren (wat de productie verlaagt). Beide hebben hun nadelen, maar waar liggen de beste kansen voor Nieuw Zeeland? Beide oplossingsrichtingen zijn opgenomen in onze onderzoeksbedrijfjes in Lincoln. Maar wij stallen de koeien niet op in de winter. In ons geval komt de mest dus in de winter gewoon op bouwland terecht, waar de koeien vreten van de kool of voederbiet die voor de winter is geteeld. Andere boeren proberen mest op te vangen en het land te sparen door de koeien op feed pads of standoff pads te houden, maar ook dat is buiten in de open lucht, met mest en urine dat in meer of mindere mate uitspoeld. Voor mij ligt de uitdaging om met melkveehouders samen te werken om de resultaten van hun bedrijven te monitoren en hun bedrijven te optimaliseren. Misschien wil deze boer wel meewerken!
Nutriëntenmanagement is een van de belangrijkste onderwerpen momenteel in de melkveehouderij. Waterkwaliteit is meetbaar achteruit gegaan, terwijl de melkveehouderij in dit gebied flink is toegenomen. Een relatie is dan ook heel simpel gelegd. Maar er is nog erg veel onbekend over de ondergrondse waterstromen hier. Waar het water vandaan komt dat in de rivieren stroomt, is niet zo eenvoudig te bepalen. De bovengrond is in dit geologisch jonge gebied relatief dun, daaronder zit kiezel met een heel netwerk van waterstromen. Het schijnt dat er voor irrigatie en drinkwater voor vee water opgepompt wordt dat honderden jaren oud is. Wat dat voor gevolgen heeft is ook niet bekend. Nog veel uit te pluizen dus voor hydrologen en geologen. Maar ondertussen begrijpen de meesten wel dat als de nutriëntenbalansen van de landbouw niet zo gunstig zijn, er ongetwijfeld verliezen optreden richting open water. De vraag is nu of het probleem opgelost moet worden door te intensiveren (wat de kosten opdrijft, en veelal ook een hoger niveau van management vraagt), of door te extensiveren (wat de productie verlaagt). Beide hebben hun nadelen, maar waar liggen de beste kansen voor Nieuw Zeeland? Beide oplossingsrichtingen zijn opgenomen in onze onderzoeksbedrijfjes in Lincoln. Maar wij stallen de koeien niet op in de winter. In ons geval komt de mest dus in de winter gewoon op bouwland terecht, waar de koeien vreten van de kool of voederbiet die voor de winter is geteeld. Andere boeren proberen mest op te vangen en het land te sparen door de koeien op feed pads of standoff pads te houden, maar ook dat is buiten in de open lucht, met mest en urine dat in meer of mindere mate uitspoeld. Voor mij ligt de uitdaging om met melkveehouders samen te werken om de resultaten van hun bedrijven te monitoren en hun bedrijven te optimaliseren. Misschien wil deze boer wel meewerken!
Sunday 4 March 2012
03/03/12 Toch een huis kopen!
Een stad in opbouw na aardbevingen is niet echt de makkelijkste plek om je te vestigen. Het bleek dat ook huren geen optie was voor ons, want als nieuwkomers kunnen we helemaal geen verzekering krijgen voor onze inboedel. In de opslag is het nog verzekerd, maar zo gauw we het daar uit halen is het helemaal op ons eigen risico. Niet lekker.
Ondertussen hadden we de tip gekregen dat we waarschijnlijk wel een inboedelverzekering zouden krijgen als we een woning zouden kopen. Je zou dan de verzekering overnemen van de vorige eigenaar en dezelfde maatschappij zou dan waarschijnlijk je inboedel ook wel aannemen. Toen een paar weken geleden een huis hier in de buurt te koop kwam die ons wel wat leek, zijn we er toch maar weer achteraan gegaan. Huizen beginnen nu als zoete broodjes te verkopen, omdat er steeds meer mensen geld uitgekeerd krijgen voor het verlies van hun huis in de rode zones. Dus als we echt serieus in dit huis geïnteresseerd waren, dan moesten we snel handelen. Pengs broer is gelijk overgekomen uit Dunedin om een taxatie te verrichten (hij is taxateur dus). Hij vond het een degelijk huis en schatte de waarde aardig hoog in. Eigenlijk te hoog voor wat wij uit wilden geven voor een huis. De volgende dag belde de makelaar, iemand anders wilde een bod uitbrengen. Als wij dat ook wilden doen, dan werd het een multi-bod situatie. Dat betekent hier dat elke gegadigde één bod uitbrengt. De verkoper kiest dan het beste bod en mag met die bieder verder onderhandelen. Wat te doen? We besloten om een bedrag te bieden wat wij voor onszelf als limiet hadden gesteld. Flink onder de taxatiewaarde. Als we het zouden krijgen, dan zouden we er erg blij mee zijn. Kregen we het niet, dan was het gewoon te duur voor ons. Dezelfde avond nog belde de makelaar ons op. De biedingen hadden heel dicht bij elkaar gezeten, maar die van ons was net ietsie hoger. Dus de verkoper wilde verder met ons onderhandelen. Uiteraard vroeg hij nog weer heel wat meer. Maar nu wisten we dat wij al het meest geboden hadden, dus gaven we aan dat wij het voor ons hoogste bod hadden gedaan en niet hoger wilden gaan. Werd ons bod geaccepteerd!
Dat werd dus even een paar weken hard werken. Bouwtechnische keuring, overzicht van de claims voor schade van de aardbevingen, doorpakken met de hypotheekaanvraag (hadden we al veel eerder een start mee gemaakt, dus we wisten wat we wilden), en natuurlijk die verzekeringen. Werd waarempel de opstalverzekering wel aangenomen, en weer de inboedel niet! Peng weer allerlei verzekeringsmaatschappijen opgebeld, maar steeds nul op zijn request. Uiteindelijk is het toch nog gelukt. Pengs ouders vonden het van de zotte en belden hun verzekeringsmaatschappij, waar ze al meer dan vijftig jaar klant van zijn, net zo vaak tot ze iemand hoger in de boom aan de lijn kregen, die vroeger hun contactpersoon was – uit de tijd voor de teleservicelijnen. Hun maatschappij is gelukkig dezelfde maatschappij als waar het huis al bij verzekerd is. Ze legden de situatie nogmaals uit en hun contactpersoon kwam met een prachtige oplossing. Wij woonden nu bij onze (schoon)ouders in en gingen dus zelfstandig wonen. Kinderen die uit huis gaan, kunnen wel verzekeringen krijgen. Schitterend gevonden! Het klinkt heel maf natuurlijk, maar je hoort ons niet klagen!
Nu moet alleen de rapportage van de gemeente nog. Het huis heeft aardig wat verbouwingen achter de rug, en daar moeten wel vergunningen voor zijn. Als we dat eenmaal bevestigd hebben gekregen, dan is het huis van ons! Er moet behoorlijk wat aan gedaan worden, maar deels wordt dat nog op kosten van de verzekering voor aardbevingen gedaan. Vanwege scheuren in de verf, binnen en buiten, wordt alles nog keurig gechilderd. We moeten maar alvast gaan nadenken over de kleuren!
Ondertussen hadden we de tip gekregen dat we waarschijnlijk wel een inboedelverzekering zouden krijgen als we een woning zouden kopen. Je zou dan de verzekering overnemen van de vorige eigenaar en dezelfde maatschappij zou dan waarschijnlijk je inboedel ook wel aannemen. Toen een paar weken geleden een huis hier in de buurt te koop kwam die ons wel wat leek, zijn we er toch maar weer achteraan gegaan. Huizen beginnen nu als zoete broodjes te verkopen, omdat er steeds meer mensen geld uitgekeerd krijgen voor het verlies van hun huis in de rode zones. Dus als we echt serieus in dit huis geïnteresseerd waren, dan moesten we snel handelen. Pengs broer is gelijk overgekomen uit Dunedin om een taxatie te verrichten (hij is taxateur dus). Hij vond het een degelijk huis en schatte de waarde aardig hoog in. Eigenlijk te hoog voor wat wij uit wilden geven voor een huis. De volgende dag belde de makelaar, iemand anders wilde een bod uitbrengen. Als wij dat ook wilden doen, dan werd het een multi-bod situatie. Dat betekent hier dat elke gegadigde één bod uitbrengt. De verkoper kiest dan het beste bod en mag met die bieder verder onderhandelen. Wat te doen? We besloten om een bedrag te bieden wat wij voor onszelf als limiet hadden gesteld. Flink onder de taxatiewaarde. Als we het zouden krijgen, dan zouden we er erg blij mee zijn. Kregen we het niet, dan was het gewoon te duur voor ons. Dezelfde avond nog belde de makelaar ons op. De biedingen hadden heel dicht bij elkaar gezeten, maar die van ons was net ietsie hoger. Dus de verkoper wilde verder met ons onderhandelen. Uiteraard vroeg hij nog weer heel wat meer. Maar nu wisten we dat wij al het meest geboden hadden, dus gaven we aan dat wij het voor ons hoogste bod hadden gedaan en niet hoger wilden gaan. Werd ons bod geaccepteerd!
Dat werd dus even een paar weken hard werken. Bouwtechnische keuring, overzicht van de claims voor schade van de aardbevingen, doorpakken met de hypotheekaanvraag (hadden we al veel eerder een start mee gemaakt, dus we wisten wat we wilden), en natuurlijk die verzekeringen. Werd waarempel de opstalverzekering wel aangenomen, en weer de inboedel niet! Peng weer allerlei verzekeringsmaatschappijen opgebeld, maar steeds nul op zijn request. Uiteindelijk is het toch nog gelukt. Pengs ouders vonden het van de zotte en belden hun verzekeringsmaatschappij, waar ze al meer dan vijftig jaar klant van zijn, net zo vaak tot ze iemand hoger in de boom aan de lijn kregen, die vroeger hun contactpersoon was – uit de tijd voor de teleservicelijnen. Hun maatschappij is gelukkig dezelfde maatschappij als waar het huis al bij verzekerd is. Ze legden de situatie nogmaals uit en hun contactpersoon kwam met een prachtige oplossing. Wij woonden nu bij onze (schoon)ouders in en gingen dus zelfstandig wonen. Kinderen die uit huis gaan, kunnen wel verzekeringen krijgen. Schitterend gevonden! Het klinkt heel maf natuurlijk, maar je hoort ons niet klagen!
Nu moet alleen de rapportage van de gemeente nog. Het huis heeft aardig wat verbouwingen achter de rug, en daar moeten wel vergunningen voor zijn. Als we dat eenmaal bevestigd hebben gekregen, dan is het huis van ons! Er moet behoorlijk wat aan gedaan worden, maar deels wordt dat nog op kosten van de verzekering voor aardbevingen gedaan. Vanwege scheuren in de verf, binnen en buiten, wordt alles nog keurig gechilderd. We moeten maar alvast gaan nadenken over de kleuren!
28/02/12 Fietsen - een nieuw record!
Voor de vijfde keer naar het werk gefietst. Dat is een hele toer hier: 22-29 km enkele reis, afhankelijk van welke route ik neem, hoeveel wind er staat, of ik verdwaal... En ik stap hier ook niet gewoon op de fiets. Nee, hier moet ik een helm op. Ik zie er voor mijn gevoel niet uit: sportkleren aan, helm op, felgeel vest aan om gezien te worden, en dan op mijn oude Nederlandse stadsfiets. Een grote tas achterop met handdoek om te douchen en kleren voor op het werk.
De eerste keer viel me erg mee. Ik was nog erg aan het zoeken hoe ik moest fietsen door de stad. Toen ik de stad eenmaal uit was had ik een mooie route langs de oude spoorlijn. Ik was gewaarschuwd dat ik altijd wind tegen zou hebben, een zuidooster op de heenweg, een noordooster op de terugweg. Af en toe zou de wind anders staan en dan zou het nog lastiger zijn: een zuidwester heen en noordwester terug. Die zijn een stuk sterker... Ik heb alles nu al meegemaakt. Een paar weken terug had ik zelfs geen wind op de terugweg. Toen kwam ik er achter dat ik dan te maken heb met een kleine maar zeer lange stijging, zo’n zestien kilometer fiets ik langzaam omhoog... Vandaag weer wat nieuws - ik had een beetje wind in de rug op de terugweg! Dat leverde een recordtijd op, een uur en vijf minuten. Voor de route van 23 km. Not bad.
De tweede keer dat ik fietste botste ik op de terugweg met een bij. Het arme dier vloog recht mijn helm in, net boven mijn linkerslaap. ‘t Kon geen kant op, dus het begon mij te steken. En te steken. Ik kreeg de bij ook niet zo gauw weer weg, pas toen ik het bandje van de helm los had vloog de bij weg. Wat doet zo’n steek zeer! Ik peddelde ondertussen stug door, me steeds afvragend wat nou het snelst zou zijn. Stoppen, mijn telefoon opzoeken, naar huis bellen. Tegen de tijd dat Peng dan de EH bij steek/prik-ongelukken bij elkaar had gezocht, de auto had gepakt en bij me was, was ik al weer een aardig eind verder op weg naar huis. En ondertussen begon de zijkant van mijn hoofd steeds meer zeer te doen. Ik vroeg me af of de angel er nog steeds in zat. Zou ik zelf proberen om ‘m te voelen en weg te vegen? Nee, niet verstandig, dan duw je er meer gif uit. Zou ik iemand langs de kant van de weg vragen? Maar hoe heet een angel eigenlijk in het Engels? Geen idee. Ik kwam niet verder dan “I’ve been stung by a bee, could you please check if the thingy is still in my head?” En dan? Wat als die persoon dan niet weet hoe je een angel er uit moet halen en al het gif er uit drukt? Ondertussen peddelde ik flink door... Na een tijdje met flinke pijn realiseerde ik me dat ik waarschijnlijk niet allergisch ben voor bijen, dan had ik ondertussen wel iets gemerkt als hartkloppingen, een dikke tong of ademhalingsmoeilijkheden. Gelukkig alleen maar pijn. Hoe zou mijn gezicht er ondertussen uit zien? De pijn zakte al naar beneden, zat naast mijn oor. Ik zag het al voor me, morgen met een gezwollen gezicht naar het werk. Of zou ik dan thuis gaan werken? En zou het gaan jeuken? Na een uur flink doorpeddelen was ik dan eindelijk thuis. Flinke dot watten gedrenkt in azijn en er tegenaan. Peng met een nagel de angel er uit geveegd. Pff. Gered. Maar de hele zijkant deed ondertussen pijn. En dat is dagen zo gebleven. Gelukkig was er niks van te zien. Wel had ik een dikke bult op mijn slaap, onder mijn haar. En ik wreef regelmatig langs de zijkant van mijn gezicht. Dat luchtte de pijn wat op, en na een paar dagen de jeuk. Anti-histamine pilletjes deden ook hun werk, dus al met al ben ik er goed vanaf gekomen!
Ik moet nog wel een andere route door de stad zien te vinden. Ik moet zo’n 14 km dwars door Christchurch fietsen, een grote vierbaans rotonde oversteken en een spoorlijn over. Denk maar niet dat er hier fietspaden zijn, fietsbruggen of fietstunnels. Je fietst gewoon op de grote weg, al zijn er af en toe wel fietsbanen aangegeven. Maar niemand trekt zich hier iets aan van strepen op de weg.
Na twee keer heel lang bij de rotonde te hebben gestaan en met bonzend hart over gestoken te hebben, besloot ik vandaag een tunnel te nemen. Ik moest wel tegen het verkeer in, want het is een eenrichtingstunnel. Halverwege kwam er ineens een vrachtwagen de bocht om. Toen ik zag hoe weinig ruimte ik gehad zou hebben als ik een tien meter verderop was geweest, besloot ik dat deze tunnel ook geen optie is. Volgende keer dus weer wat anders proberen. Dan maar extra kilometers maken. Op de heenweg is dat toch niet zo erg, want daarna heb ik zo’n negen kilometer te maken met een dalinkje :-)
De eerste keer viel me erg mee. Ik was nog erg aan het zoeken hoe ik moest fietsen door de stad. Toen ik de stad eenmaal uit was had ik een mooie route langs de oude spoorlijn. Ik was gewaarschuwd dat ik altijd wind tegen zou hebben, een zuidooster op de heenweg, een noordooster op de terugweg. Af en toe zou de wind anders staan en dan zou het nog lastiger zijn: een zuidwester heen en noordwester terug. Die zijn een stuk sterker... Ik heb alles nu al meegemaakt. Een paar weken terug had ik zelfs geen wind op de terugweg. Toen kwam ik er achter dat ik dan te maken heb met een kleine maar zeer lange stijging, zo’n zestien kilometer fiets ik langzaam omhoog... Vandaag weer wat nieuws - ik had een beetje wind in de rug op de terugweg! Dat leverde een recordtijd op, een uur en vijf minuten. Voor de route van 23 km. Not bad.
De tweede keer dat ik fietste botste ik op de terugweg met een bij. Het arme dier vloog recht mijn helm in, net boven mijn linkerslaap. ‘t Kon geen kant op, dus het begon mij te steken. En te steken. Ik kreeg de bij ook niet zo gauw weer weg, pas toen ik het bandje van de helm los had vloog de bij weg. Wat doet zo’n steek zeer! Ik peddelde ondertussen stug door, me steeds afvragend wat nou het snelst zou zijn. Stoppen, mijn telefoon opzoeken, naar huis bellen. Tegen de tijd dat Peng dan de EH bij steek/prik-ongelukken bij elkaar had gezocht, de auto had gepakt en bij me was, was ik al weer een aardig eind verder op weg naar huis. En ondertussen begon de zijkant van mijn hoofd steeds meer zeer te doen. Ik vroeg me af of de angel er nog steeds in zat. Zou ik zelf proberen om ‘m te voelen en weg te vegen? Nee, niet verstandig, dan duw je er meer gif uit. Zou ik iemand langs de kant van de weg vragen? Maar hoe heet een angel eigenlijk in het Engels? Geen idee. Ik kwam niet verder dan “I’ve been stung by a bee, could you please check if the thingy is still in my head?” En dan? Wat als die persoon dan niet weet hoe je een angel er uit moet halen en al het gif er uit drukt? Ondertussen peddelde ik flink door... Na een tijdje met flinke pijn realiseerde ik me dat ik waarschijnlijk niet allergisch ben voor bijen, dan had ik ondertussen wel iets gemerkt als hartkloppingen, een dikke tong of ademhalingsmoeilijkheden. Gelukkig alleen maar pijn. Hoe zou mijn gezicht er ondertussen uit zien? De pijn zakte al naar beneden, zat naast mijn oor. Ik zag het al voor me, morgen met een gezwollen gezicht naar het werk. Of zou ik dan thuis gaan werken? En zou het gaan jeuken? Na een uur flink doorpeddelen was ik dan eindelijk thuis. Flinke dot watten gedrenkt in azijn en er tegenaan. Peng met een nagel de angel er uit geveegd. Pff. Gered. Maar de hele zijkant deed ondertussen pijn. En dat is dagen zo gebleven. Gelukkig was er niks van te zien. Wel had ik een dikke bult op mijn slaap, onder mijn haar. En ik wreef regelmatig langs de zijkant van mijn gezicht. Dat luchtte de pijn wat op, en na een paar dagen de jeuk. Anti-histamine pilletjes deden ook hun werk, dus al met al ben ik er goed vanaf gekomen!
Ik moet nog wel een andere route door de stad zien te vinden. Ik moet zo’n 14 km dwars door Christchurch fietsen, een grote vierbaans rotonde oversteken en een spoorlijn over. Denk maar niet dat er hier fietspaden zijn, fietsbruggen of fietstunnels. Je fietst gewoon op de grote weg, al zijn er af en toe wel fietsbanen aangegeven. Maar niemand trekt zich hier iets aan van strepen op de weg.
Na twee keer heel lang bij de rotonde te hebben gestaan en met bonzend hart over gestoken te hebben, besloot ik vandaag een tunnel te nemen. Ik moest wel tegen het verkeer in, want het is een eenrichtingstunnel. Halverwege kwam er ineens een vrachtwagen de bocht om. Toen ik zag hoe weinig ruimte ik gehad zou hebben als ik een tien meter verderop was geweest, besloot ik dat deze tunnel ook geen optie is. Volgende keer dus weer wat anders proberen. Dan maar extra kilometers maken. Op de heenweg is dat toch niet zo erg, want daarna heb ik zo’n negen kilometer te maken met een dalinkje :-)
15-17/02/12 Waimumu
Weer naar Southland geweest. Dit keer voor de Southern Agricultural Field Days in Waimumu. Waimumu (zeg Waaimoemoe) is een zeer klein plaatsje in de buurt van Gore (zeg Koor), waar één keer in de twee jaar duizenden mensen naar toe gaan om zich tegoed te doen aan allerlei nieuwigheden op landbouwgebied, bij te praten met leveranciers en checken wat de concurrentie doet. Er worden grote aankopen gedaan met giga kortingen. Voorbeeld: een collega treft een bekende boer en zegt dat hij een mooie pet heeft. Zijn vrouw merkt op dat het wel een hele dure pet was. Oh, zegt mijn collega, werd er een trekker bij geleverd? ’t Was een John Deere pet. Het blijkt op dit soort agrarische velddagen orde van de dag te zijn dat boeren dan pas tijd hebben om rond te kijken wat er is. Er wordt dan direct zaken gedaan, want tijdens de velddagen heb je zomaar 15 tot wel 50% korting. Veel leveranciers nemen dan ook orders aan, zodat de trekkers, quads, etc. met korting later worden geleverd.
Wij hadden een grote stand van DairyNZ, in de stijl van een pub. Met barretje, grote stamtafel en een hoge tafel met krukken. Er is veel gebruik van gemaakt! We lanceerden een nieuwe website voor Southland: the Southern Local. www.southernlocal.co.nz Informatie van DairyNZ en het project Southern Wintering Systems staat daar op, maar met betere timing voor de lokale omstandigheden. De site van DairyNZ publiceert tips en factsheets in lijn met het seizoen van de boeren op het Noordereiland. De boeren in het zuiden lopen meer dan een maand achter. Ook is het op de lokale site veel makkelijker om te zien welke groepsdiscussies worden gehouden, etc. De site werd goed ontvangen! Ook lanceerden we een eerste versie van een soort van handleiding waarmee melkveehouders kunnen bekijken hoe hun systeem voor het winteren van de koeien loopt en of er andere manieren zijn die wellicht goed bij zijn bedrijf en managementstijl passen. We hebben zo’n honderdvijftig uitgegeven en laten hen opbellen om feedback te vragen. En nog een paar andere dingen natuurlijk, kan in 1x mee :-)
Wij hadden een grote stand van DairyNZ, in de stijl van een pub. Met barretje, grote stamtafel en een hoge tafel met krukken. Er is veel gebruik van gemaakt! We lanceerden een nieuwe website voor Southland: the Southern Local. www.southernlocal.co.nz Informatie van DairyNZ en het project Southern Wintering Systems staat daar op, maar met betere timing voor de lokale omstandigheden. De site van DairyNZ publiceert tips en factsheets in lijn met het seizoen van de boeren op het Noordereiland. De boeren in het zuiden lopen meer dan een maand achter. Ook is het op de lokale site veel makkelijker om te zien welke groepsdiscussies worden gehouden, etc. De site werd goed ontvangen! Ook lanceerden we een eerste versie van een soort van handleiding waarmee melkveehouders kunnen bekijken hoe hun systeem voor het winteren van de koeien loopt en of er andere manieren zijn die wellicht goed bij zijn bedrijf en managementstijl passen. We hebben zo’n honderdvijftig uitgegeven en laten hen opbellen om feedback te vragen. En nog een paar andere dingen natuurlijk, kan in 1x mee :-)
10/02/12 Verkocht
Ik geloof dat het nu wel officieel is: we hebben ons huis in Lelystad verkocht! De termijn van de ontbindende voorwaarden is verstreken, de 10% aanbetaling staat op de rekening van de notaris en gisteren zijn de toekomstige eigenaars al wezen maten opnemen.
Als ik de makelaar mag geloven, dan mogen we blij zijn dat we ons huis hebben verkocht. En voor de prijs die we hebben gekregen. Het is ons vies tegen gevallen, maar we hebben toch de knoop maar doorgehakt. Met de huidige ontwikkelingen in Europa weet je het toch niet meer wat er gaat gebeuren.
Ook is de waarde van de Euro enorm gezakt ten opzichte van de Nieuw Zeelandse dollar. Deze staat dan ook erg sterk tegenwoordig, omdat NZ nu als een redelijk veilig land wordt gezien om in te investeren, veel beter dan Europa en de Verenigde Staten. Dus behalve een lage prijs voor onze woning hebben we ook te maken met een lage waarde van de Euro, zodat het nu niet verstandig is om geld over te boeken naar NZ. Geen Nieuw Zeelandse dollars, geen aanbetaling voor een woning, geen hypotheek. Zo simpel is het hier. Dus voorlopig zetten we even onze koopplannen in de ijskast en moeten we uitkijken naar een huurhuis. Ook dat zal niet meevallen, omdat er weer 1.000 woningen zijn toebedeeld aan de rode zone in Christchurch. Er zijn nu ruim 6.500 woningbezitters op zoek naar nieuwe bouwblokken of woningen. Geen wonder dus dat de prijs hier behoorlijk aan het stijgen is. Aan beide kanten pech! Maar goed, het zal wel weer een keer normaliseren. Geduld is een schone zaak!
Subscribe to:
Posts (Atom)