10/09/12 Heen en weer naar Hamilton

Voor alles is er een eerste keer. Vandaag moest ik op en neer naar Hamilton voor een bijeenkomst. En dat betekent dus vliegen. Tot nu toe is het me nog gelukt om dit te vermijden, en ging ik voor een paar dagen om zoveel mogelijk overleggen en bijeenkomsten bij elkaar te proppen. Maar nu had ik pas woensdag te horen gekregen dat ik komen moest, dus er was niet veel kans om nog meer te regelen.
Omdat het zonnetje scheen besloot ik om nu maar eens mijn telefoon op offline te zetten, zodat ik het weer aan kon doen in het vliegtuig om foto's te maken. Dat lukte wel, maar ik kwam er nu achter dat als het echt interessant is je geen foto's mag maken - tijdens het opstijgen en landen, als alles wat dichterbij is... Ik begin al wat plaatsen te herkennen, dus nu kon ik foto's maken van een bedrijf waar ik al een paar keer ben geweest, de Marlborough Sounds met Farewell Spit (die op de foto vrijwel niet te zien is jammer genoeg), en de Kaikoura's.

De bijeenkomst zelf was ook de moeite waard gelukkig. Ik ben nu helemaal bijgepraat over projecten die de afgelopen vier jaar hebben gedraaid in een groot programma dat als doel heeft om de melkproductie op te krikken en tegelijkertijd de stikstofuitspoeling flink te verminderen. Er zijn interessante dingen ontdekt, zoals minder allocatie van stikstof naar urine als er kruiden in het grasland zitten en hetzelfde effect als de genetische waarde van de koeien hoger is. Verschillen in melkproductie of hoeveelheid urine (verdunning door meer drinken) lijken dit niet te verklaren. Ook is wel duidelijk dat de gemiddelde melkveehouder flink wat stikstofuitspoeling kan vermijden door het vijf-punten plan van mijn collega Pierre Beukes toe te passen - hogere productie per koe door hogere genetische waarde, betere vruchtbaarheid waar door minder jongvee aan hoeft te worden gehouden, minder stikstofkunstmest, minder vee per hectare en als de grond nat is het vee een deel van de tijd van het grasland halen.

04/09/12 Giga onweersbui

Laat in de middag op kantoor hoorde ik ineens donder. Da's raar, het is nog winter! Ik keek naar buiten en zag vreselijk zwarte wolken aan komen zetten, ik merkte dat de wind ook op stak. En dat collega's van mij allemaal opeens naar huis gingen. Dus ook maar mijn boeltje gepakt, was toch al bijna zes uur, en in de auto gestapt. Er was hagel voorspeld, dus ik bedacht me dat het waarschijnlijk wel verstandig was om te zorgen dat ik voor die bui thuis was. Het was echt behoorlijk donker geworden en de lucht in het zuiden zag er heel dreigend uit. Onderweg zag ik op een paar plekken hoe fantastisch de zon onder de wolken door kwam in de richting van de bergen. Een paar keer reed ik geparkeerde auto's voorbij waar mensen uit waren gestapt om foto's te maken. Goed idee! Ik dus ook op een goed plekje geparkeerd en wat foto's gemaakt. Hieronder twee: de eerste riching de Port Hills (oosten), de tweede richting de bergen (westen).

Eenmaal thuis gelijk de kinderen geroepen en staan kijken naar het naderende onweer. Prachtig! Onderstaand filmje laat een van de ontladingen zien, zo ging het een hele tijd door.

Dit was het uitzicht uit Xoe's slaapkamerraam. Het hoort nog licht te zijn rond deze tijd, maar vandaag even niet!

En omdat ik toch bezig ben met foto's uploaden: hier nog een paar van de zonsondergang achter ons huis. De kersenbloesem bloeit nog niet, maar de knoppen beginnen al te komen. Wordt vast ook weer heel mooi!

 

Nog even weer wat foto's...

Te beginnen bij de Port Hills - blijft een favoriet wandelgebied voor ons.
Verder nog wat foto's van een melkveebedrijf waar een nieuwe melkstal wordt gebouwd en nog wat foto's van onderweg, met wolkenluchten en zonsondergangen...

21/08/12 Wintering systems

Samen met een collega ben ik een paar dagen op tournee geweest om boeren te interviewen die het afgelopen jaar over zijn gestapt op voor hen nieuwe manieren om de koeien de winter door te krijgen. Het reguliere systeem in het Noordereiland is de koeien gewwon op grasland te laten, er moet dan in het najaar gras "gespaard" worden om voldoende te hebben voor de winter. Het klimaat is daar mild genoeg om de hele winter grasgroei te hebben. Dus met bijvoeren met graskuil lukt het meestal goed. Besef wel dat de koeien dan droog staan, ze hebben niet zoveel nodig als tijdens de lactatie. Toch moet er voldoende voer zijn om ze conditie te laten krijgen, zodat ze gezond afkalven en gauw weer drachtig worden. Hier op het Zuidereiland is er vijrwel geen grasgroei in de winter, en is het ook zo vaak nat dat het gras helemaal kapot getrapt zou worden als de koeien er op lopen. Toch doen sommige boeren dat nog wel, ze offeren een paar percelen op die ze toch weer opnieuw in willen zaaien. De meeste andere boeren laten de koeien grazen op kool- of knolgewassen. Omdat het dan best lastig is om de koeien op conditie te krijgen, en omdat er veel nitraat uitspoelt uit deze percelen, zijn er meer en meer boeren die de koeien op houtsnippers laten staan (feed pads) of een of andere stal neerzetten. Hieronder foto's van verschillende systemen.

Ten eerste de koeien op een kool- of knolgewas. Hieronder is het voederbiet. De koeien vreten ze schoon op, als ze eenmaal door hebben hoe ze met hun tanden moeten schrapen. Sommige koeien zetten de bieten vast met een klauw, ziet er bijzonder uit voor een koe! Als het mooi weer is, en de grondsoort is er eentje die goed draineert, dan zien de koeien er best uit. Als het nat is en ze zakken tot de knieën in de modder, dan is het een ander verhaal... Jammer genoeg is het qua nitraatuitspoeling precies andersom: het risico daarop is veel groter als de grond goed draineert.
Voor koeien op de kool zie ook mijn filmpje op de site van de NVWV - downloads, videos, "Op bezoek bij Anneke en Mark".

Hieronder foto's van feed pads. Meestal is er een betonplaat waar de graskuil op wordt gemaakt. Met een draad wordt bepaald hoeveel kuil de koeien kunnen vreten in een dag. Daarmee beperk je ook de verliezen. Naat het beton is een stuk aangelegd met drainage, grind, en boomschors of houtsnippers er bovenop. Het vocht komt in een gat in de grond terecht. Dit soort opslag mag niet lekken, dus het moet of met klei zijn dichtgemaakt, of met plastic. De betonplaat moet elke dag of om de dag worden schoongeschraapt, waarbij de stront ook in de opslag wordt geschoven. Omdat al het regenwater dat op de plaat terecht komt daar ook moet worden opgevangen, is er meestal een houten wand gemaakt waarmee het vocht kan worden gescheiden van de rest van de mest. Deze wand wordt de weeping wall genoemd, de huilende muur. Met dit systeem kan de mest op een gunstiger tijdstip op het grasland worden gebracht, als het gras al groeit en de nutriënten kan opnemen. De nitraatuitspoeling is dan veelal lager. Echter, veel opslag is niet groot genoeg voor de hele winter, zodat er nog vaak in de winter wordt uitgereden/geirrigeerd.
Dit systeem vraagt geen grote investeringen, terwijl de voer- en nutriëntenefficiëntie flink toenemen. Ik verwacht dan ook veel ontwikkelingen hierin, vooral op het gebied van de bodems. Houtsnippers of schors worden waarschijnlijk steeds duurder, en zoals op de foto's hieronder te zien is is de drainage vaak niet optimaal. Massey University is net onderzoek gestart om nieuwe materialen voor de bodems te testen. Ik ben benieuwd wat daar uitkomt!

De volgende stap is een tunneldak boven de feed pad - dit systeem wordt gebouwd door bijvoorbeeld Herd Home of Red Path. Nu moet het kuilvoer dagelijks gevoerd worden. De rest is hetzelfde principe dan hierboven beschreven.

We leggen nogal wat kilometers af op zo'n dag...



Dit is een tunneldak van een heel ander caliber! Dit is een ligboxenstal, met een prachtig uitziende bovenbouw. De ligboxenstallen zijn hier vele malen groter dan wat we in Nederland zijn gewend - er moeten zo'n duizend koeien in!

Andere ligboxenstallen zien er net zo uit als in Nederland, behalve hun afmetingen dan... Wat vrijwel alle ligboxenstallen gemeen hebben, is dat er een separatiesysteem wordt gebruikt, om de vaste delen te scheiden van de vloeistof. In Nederland begint dat ook te komen, maar daar is de reden dat er dan meststoffen met verschillende N:P en C:N verhoudingen overblijven die gericht ingezet kunnen worden. Maar hier in NZ is de voornaamste reden om een vloeistof (effluent) over te houden waar de pomp van het irrigatiesysteem mee uit de voeten kan. Ook van de melkstal komt het spoelwater in een effluent pond terecht, een grote opslag (niet afgedekt). Als de weersomstandigheden en vochtgehalte van de grond gunstig zijn, wordt de effluent uitgespoten over vele hectares grasland.

Hieronder ook een foto van een melkstal - dit zijn hier op het Zuidereiland veelal rotarie stallen. Een rotary is een ronddraaiende melkstal, zodat je op dezelfde plaats kunt blijven staan om de melkstellen aan te sluiten. Is de koe rondgeweest, dan stapt ze er weer uit.

Het viel me op dat alle ligboxstallen een natte loopgang hebben - er zit geen afvoergoot of -kelder onder voor vloeistof, maar alles wordt met de mestschuif afgevoerd.

Een ligboxenstal is een enorme investering voor deze grote bedrijven. Dit moet terugverdiend worden door een hogere efficientie van het voeren (zowel minder verliezen in de stal als minder onderhoudsenergie nodig voor de koeien) en het lagere kunstmestverbruik doordat de effluent en mest beter ingezet kan worden. Ook kunnen de koeien langer worden doorgemolken, ze hoeven niet zo lang droog te staan om weer op conditie te komen. Met een paar weken langer doormelken van 900 koeien verdien je behoorlijk extra! Of dit voldoende is, ook bij lagere melkprijzen, moet nog blijken. Het blijkt nu ook al dat deze investeringen een probleem worden als het bedrijf overgenomen of verkocht moet worden. Het kopen van gebouwen en machines die afgeschreven moeten worden is een heel ander verhaal dan het kopen van land wat over het algemeen zijn waarde behoudt of in waarde toeneemt. De Nieuw Zeelanders zijn daar niet aan gewend, volgens een makelaar die ik daarover hoorde zit er geen beweging in de verkoop in deze hogere prijsklassen.

30/07/12 Knieperties bakken

We hebben elke maand een bijeenkomst van al het personeel in Lincoln (zo'n 25 man/vrouw). Eerst is er een vergadering met alle collega's in andere locaties, via video conference. Dit systeem gebruiken we heel veel, super handig als je grote afstanden moet overbruggen voor vergaderingen of overleg. 't Is te vergelijken met skype, met grotere camera en beeldscherm. Je ziet meerdere beelden, afhankelijk van hoeveel locaties mee doen, en als er een PowerPoint wordt gebruikt, zie je die ook op het beeldscherm.

Na de vergadering hebben we een eigen bijeenkomst, de Lincoln Lo'down, met zelfgebakken gebak, koekjes of wat dan ook. Er moeten altijd drie mensen iets bakken, iedereen moet alles proeven en stemt dan op wat ie het lekkerst vindt. Degene met de meeste stemmen heeft gewonnen. Dit keer was ik weer aan de beurt. Het thema voor deze keer was "Herinneringen uit je jeugd". Ik besloot om met de kinderen knieperties te bakken. Passend, zo midden in de winter, en ik heb er fijne herinneringen aan dat we samen met mijn moeder op oudejaarsdag knieperties bakten. De kinderen hebben goed geholpen, maar na een paar uur bakken hadden zij er genoeg van. Ik heb maar liefst vier uur staan bakken om ruim honderd knieperties te bakken - genoeg voor de Lincoln Lo'down en de klassen van Xoe en Quan. Ze waren een echte hit! Ik heb niet gewonnen helaas, net een stem tekort. Volgende keer stem ik op mijzelf!

Spreuken van de kerk om de hoek

Er zit een kleine kerk om de hoek van Peng zijn ouders, waar altijd een bord in de tuin staat. Elke paar maanden zetten ze er een andere tekst op. Soms bloedserieus, andere keren wat grappigs. Hieronder een paar om over na te denken:

• God prefers fruits of the spirit above religious nuts

• This church is prayer conditioned

• Hold your children’s hands for a while, but their hearts forever

• Television is a medium, it is neither rare nor well done

• The most important things in life aren't things

• Life is a puzzle, look here for the missing peace

11/07/12 DairyNZ scholarship students

Dit was een leuke avond! Ik was uitgenodigd om te spreken op een avond voor Lincoln University studenten die een DairyNZ beurs hebben. Of ik wilde vertellen over mijn studie, wat ik allemaal daarna gedaan had en wat ik nu deed bij DairyNZ. Opgevoed als onderzoeker in de Nederlandse traditie, had ik – in overleg met de organisator – een presentatie voorbereid over Wageningen, Burkina Faso (West Afrika, waar ik ook nog een afstudeervak heb gedaan) en Nieuw Zeeland. Zowel over mijn studie, als nu mijn nieuwe werk. En wat conclusies over wat belangrijk was gebleken voor mijn “carriere”. Ik had tevoren met Xoë overlegd hoe ik het zou doen, wat ze zou willen horen. Grappige verhaaltjes en dingen die niet goed gingen natuurlijk. Dus vertelde ik over het varken met jong dat onze “wc” schoon hield in Burkina Faso, wat mijn interesse voor nutriëntenefficiëntie en –kringlopen deed aanwakkeren. En dat ik als jonge onderzoeker geen vragen durfde te stellen in een grotere groep. Dat ik net als een paar studiegenoten Minister van Landbouw wilde worden, maar we dat geen van allen zijn geworden. Tot nu toe...  “Life is what happens when you’re busy making other plans” (John Lennon).

De avond was in de Synlait fabriek (www.synlait.com) – een zuivelfabriek, wat in dit geval neerkomt op een fabriek waar verschillende soorten melkpoeder wordt gemaakt. In het melkseizoen wordt iedere dag ruim 3 miljoen liter melk gedroogd. Omdat de fabriek nu geen melk te verwerken heeft – het is winter en de koeien staan droog – werd er overal groot onderhoud uitgevoerd. Toch konden we de hele fabriek door. Een unieke kans, die niet veel mensen krijgen. Zo’n fabriek is echt heel imposant, heel veel roestvrij staal, supergrote vaten en silo’s, en heel veel schermen voor proces- en kwaliteitscontrole. Synlait had echt z’n beste beentje voor gezet. Heerlijke hapjes, en gevolgd door een wervende presentatie door een van de directeuren, Juliet Maclean. Zij had een hele serie werknemers meegenomen, die stuk voor stuk vertelden wat hun studie was geweest en welke rol ze nu hadden in de fabriek of op een van de melkveebedrijven die Synlait zelf heeft.

Een studente komt volgende week langs om verder te praten. Een paar anderen vertelden me dat ze door mijn verhaal weer geinspireerd waren verder te studeren! Daar doe je het voor...

28/06/12 Fodder Beet Harvesting Field day

Ik was gevraagd om een inleiding over wintermanagement van melkvee te geven op een velddag waar een voederbietenoogstmachine werd gepresenteerd (mooi woord voor Scrabble of galgje!). Hoe vertel je mensen in het veld het verhaal van onze monitorbedrijven, met tabellen en grafieken van hun resultaten van het vorige winterseizoen? Gelukkig had een collega een goeie tip – ik kon de presentatie ook laten printen op een flip-over en een standaard meenemen. Omdat het de dag direct na SIDE was, vroeg ik me af hoeveel mensen hier nog naar toe zouden gaan. Ik rekende dus niet op al te veel bezoekers – ik wilde prints uitdelen van mijn presentatie en van een aantal factsheets en Farm facts van DairyNZ en dacht dat ik wel voldoende zou hebben als ik de overgebleven spullen van SIDE mee zou nemen. Voor de zekerheid vroeg ik vorige week de organisatie toch nog maar even hoeveel mensen ze verwachtten. Honderd tot hondervijftig man zeiden ze!! Op de valreep dus nog een lading hand-outs uit laten printen. Ik werd er gelijk zenuwachtig van.

Toen ik bij het melkveebedrijf aankwam waar de velddag was, zag ik dat het inderdaad groots was aangepakt. Allerlei machines van de loonwerker stonden op een rij, een tent was tegen een keurig opgeruimde machineschuur aangezet, met geluidsinstallatie en strobalen om op te zitten, een wagen stond er met barbeque, waar broodjes werden klaargemaakt... Langzaam aan verschenen de bezoekers – inderdaad een groot aantal. Ik telde even snel en kwam op zo’n honderdtwintig man/vrouw. Mijn praatje en die van anderen waren maar bijzaak natuurlijk, iedereen kwam af op de nieuwe machine. Ik vroeg tijdens mijn presentatie hoeveel mensen er over dachten om ook voederbieten te gaan telen. Maar een handjevol stak de hand op. Voederbieten zijn niet eenvoudig te telen, het zaaibed moet goed zijn en je onkruidbestrijding moet ook in orde zijn. En wil je meer dan 25 ton droge stof per hectare halen, meer dan de reguliere 14 tot 16 ton droge stof van de relatief makkelijk te telen kool, dan moeten de water- en nutrientenvoorziening ook helemaal kloppen. Ik vroeg me dan ook af hoeveel klanten de loonwerker die de oogstmachine had geimporteerd (van een Nederlands bedrijf natuurlijk...) gaat krijgen. Als er al voederbieten geteeld worden, dan worden ze normaal gesproken afgegraasd door de koeien. De koeien trekken de bieten zo de grond uit en knagen de bieten schoon op. De benutting van dit gewas is superhoog – de metingen in ons Southern Wintering Systems project tonen aan dat er maar hooguit tien procent van de droge stof (biet en blad) achter blijft! De koeien vinden het dus echt wel lekker.

De melkveehouder waar we waren, was gevraagd of hij een seizoen bieten wilde telen, zodat de loonwerker de oogstmachine kon uitproberen en demonstreren. Omdat deze melkveehouder net een ligboxenstal had laten bouwen, had hij er wel oren naar om de bieten uit de grond te laten halen, te laten wassen en versnipperen en door de rest van het voer te mengen in zijn voermengwagen. Dit is wat er ook met voederbieten in Nederland gebeurd. In Nieuw Zeeland wordt dat als veel te duur gezien. De koeien hoeven hier maar een paar maanden van het grasland af, in het zuiden is dat het langst – zo’n drie maanden. Ze laten grazen op een koolgewas of op een paar graslandpercelen die je opoffert, en nog wat bijvoeren met graskuil of stro, is nog het goedkoopst. Al vraag ik me af of ze wel voldoende rekening houden met de opbrengstderving in de daaropvolgende seizoenen, met grasland valt dat erg mee zeggen ze. Op sommige grondsoorten kan ik me dat ook wel voorstellen – veel bodems zijn erg ondiep en zitten op grind. Dat levert dan wel weer een zeer uitspoelingsgevoelige grond op. En juist dat zit de regionale overheden dwars, want de stikstof komt zo heel snel in het grondwater terecht. Met de snelle groei van de melkveehouderij in deze gebieden is de nitraatuitspoeling, fosfaatafspoeling, sediment afspoeling en E. Coli besmetting van oppervlaktewater ook verergerd. Alle regionale overheden zijn dan ook bezig regelgeving te ontwikkelen om dat in te dammen. Veel boeren zien de bui dus al hangen en verwachten dat het binnen een paar jaar verboden zal zijn om de koeien op een gewas te hebben in de winter. Zij verkennen de mogelijkheden van stallen of feed pads – een omheind stuk grond waar de koeien graskuil krijgen gevoerd, vaak op houtsnippers. Met ons project Southern Wintering Systems proberen we in kaart te brengen wat de verschillen zijn tussen de verschillende wintersystemen, milieutechnisch, economisch en qua dierenwelzijn en arbeid. Machtig interessant!

25-27/06/12 SIDE

SIDE staat voor South Island Dairy Event (www.side.org.nz/Home). Dat is een jaarlijkse bijeenkomst voor melkveehouders en iedereen daaromheen, waar honderden mensen op af komen. Ruim vijfhonderd bezoekers en dan nog tientallen sprekers, workshopbegeleiders, standhouders en mensen van de organisatie. Dit keer was het in Dunedin, omdat het dak van het gebouw in Invercargill, waar het dit jaar had moeten zijn, was ingestort vanwege de sneeuw in augustus vorig jaar. Duurt wel lang om daar weer een dak op te krijgen! Maar Dunedin was er blij mee.

Het programma zat bomvol: plenaire sessies met gerenomeerde sprekers en parallel sessies met workshops – zes tegelijkertijd waar je eentje uit moest kiezen. Maar tegelijkertijd waren er ook Business side sessies, minder technische sessies, met bijvoorbeeld mediatraining, zelfzuivelen en vermarkten (zeldzaam in Nieuw Zeeland met maar 4 miljoen mensen), financiële vooruitzichten etc. Moeilijk kiezen dus!

Mijn collega Dawn had twee sessies. Ze presenteerde de resultaten van Southern Wintering Systems, ons project in Southland/ South Otago met zes bedrijven die in detail worden gemonitored door de winter. Haar sessies, eentje over alle resultaten en eentje over de financiële aspecten, waren erg druk bezocht. Dus er is veel belangstelling voor de (on)mogelijkheden om het vee gezond de winter door te krijgen, zonder veel schade aan milieu. De sessie over alle resultaten werd zelf uitverkoren als de beste van heel SIDE!

De Proceedings worden gepubliceerd op internet: http://www.side.org.nz/Papers. Dit jaar staat er nog niet op, maar houd het in de gaten!

19/06/12 Animal sampling op Ashley Dene

De koeien van onze mini-bedrijfjes (farmlets) zijn verhuisd naar hun wintergewassen op Ashley Dene. Ashley Dene is het proefbedrijf van Lincoln Universiteit voor schapenhouderij op droge gronden. Dit soort bedrijven teelt steeds vaker gewassen voor melkkoeien, die dan in de winter komen om het af te grazen. Op deze manier wordt het grasland rond de melkstal (milking platform) gespaard, zodat het in het voorjaar weer snel aan de groei komt. We hebben drie groepen op verschillende rantsoenen staan: de eerste op voederbieten met graskuil, de tweede op kool met iets wat gehele plant silage (een graangewas dat net als gras wordt gehakseld en ingekuild) moest voorstellen, maar wat meer op stro lijkt (moet volgend jaar anders!), en de derde groep op kool met stro, zoals het over het algemeen gebeurd in deze regio en verder naar het zuiden. De kool voor de tweede groep was later gezaaid dan normaal, zodat er nog een graangewas tussen past waar we de gehele plant silage van maken. Het is ook de bedoeling dat dat graangewas een groot deel van de overgebleven nitraat opneemt. Met koeien die op dit soort gewassen grazen in de winter is de kans op uit- of afspoeling van nitraat erg groot. We willen checken of we de verliezen kunnen verminderen ten opzichte van het reguliere koolgewas: door een graangewas te telen nadat de kool is afgegraasd, of door voederbieten te telen die een veel hogere opbrengst zouden moeten kunnen halen, zodat je op bedrijfsniveau minder land gebruikt voor de winter. Het gaat ons dus niet om deze gewassen persé, maar om het hele plaatje, de winter en het melkseizoen, het totale landgebruik.

  

Deze foto's zijn nog van begin maart; ondertussen zijn de gewassen een stuk hoger, je kunt nog net over de kool heen kijken!

Om te weten te komen hoeveel stikstof en fosfaat er in de mest en urine van de koeien zit (want dát komt terug op het land), nemen we jaarrond elke vier weken monsters, rechtstreeks van de koeien. Ik ben dus ondertussen behoorlijk gedreven in het laten plassen en poepen van koeien – Xoë en Quan lagen helemaal in een deuk toen ze dat hoorden! Vandaag moest het bemonsteren voor het eerst op Ashley Dene gebeuren. Er waren speciale yards (omheiningen) gebouwd en een opzet net als een visgraatmelkstal waar we de koeien klem kunnen zetten om te bemonsteren. Er was eerst wat geschokt gereageerd toen verteld werd dat er geen dak werd gebouwd, maar het viel harstikke mee. Er was een trekker met wagen langszij gezet om de wind wat te breken. Met mijn schaatskleren aan onder mijn werk-regenpak had ik het lekker warm. ’t Is vies werk, je wordt vreselijk smerig en stinkt een uur in de wind, maar als je het zoals wij met zijn allen doet, dan duurt het niet al te lang en werkt het eigenlijk als een goede teambuildingsactiviteit. Vooral met de cakejes, muffins en koekjes die Dawn altijd meeneemt, die ze zelf heeft gebakken!

06/06/12 Sneeuw

Een vroege start van de winter! We hebben waarempel sneeuw dat blijft liggen. Dat gebeurt hier niet zo vaak, en in begin juni is het helemaal bijzonder. Ik heb ook weer wat geleerd over Nieuw Zeeland – ze strooien geen zout omdat ze vinden dat dat de auto’s te veel aantast. Er wordt wel met grit gestrooid, blijkbaar vinden ze de putjes van de inslag van grit minder erg. Ik was in de ochtend gewoon naar mijn werk gereden, terwijl het begon met sneeuwen. Onderweg kreeg ik al een berichtje van een collega dat ik misschien beter thuis kon blijven. De school in Lincoln was dicht en het kon maar zo dat ik niet meer thuis kon komen. Eenmaal op kantoor bleek dat vrijwel niemand was gekomen. Nadat ook Peng liet weten dat de scholen van de kinderen dicht waren, en dat ze nog veel meer sneeuw verwachtten, ben ik ook maar weer in de auto gekropen en naar huis gereden. Maar goed ook, op sommige plekken waren de richels sneeuw midden op de weg al zo hoog dat ze tegen de onderkant van mijn auto aan kwamen. En het werd ook flink glad, iemand die voor me reed in de stad vond het leuk om herhaaldelijk te gaan glijden, maar dat zag er eng uit. Ik was blij dat ik weer thuis was. Houtkachel aan en van de sneeuw genieten!

Quan en zijn sneeuwpop in onze achtertuin.

Ik ontdekte nu ook een kabouter!

De achtertuin van ons huis. De kersenbloesem wordt vast mooi dit voorjaar!

In de tuin van de buren staat een cabbage tree, een echt NZse boom die tropisch aandoet.

Het achterste stuk van onze achtertuin, met kas rechts, speelkamer aan de garage gebouwd links.

Xoe ontdekte dat de heg zo stug is dat je er op kunt zitten. Gelukkig brak er niks...

Dit is de zonsopgang, gezien vanaf mijn werkplek thuis.

En zo zie ik de bergen als ik Wairaki Road uitrijd, op weg naar het werk. De hele weg naar Lincoln is parallel aan de bergen, dus ik zit regelmatig opzij te kijken! 

22/05/12 Onze spullen zijn gearriveerd

Wow, dat was aanpezen! Stuk voor stuk werden gisteren de ruim driehonderd dozen of pakketten uit de container op de vrachtwagen gehaald en in huis gebracht. Het nummer op de doos werd geroepen, en ik riep terug naar welke kamer het moest en streepte het nummer af op de lange lijst. Het hele weekend was ik aan het poetsen geweest. Het huis was keurig achtergelaten, maar als je eenmaal met een sopje begint schoon te maken, dan moet er toch nog veel gebeuren. En de chaos die er nu is! Wat hebben we toch een hoop spullen. Geen idee of we overal een plek voor vinden. Met zo al die dozen in alle kamers lijkt het net alsof we uit een huis komen dat twee keer zo groot was, maar dat is niet zo. Dit huis heeft precies dezelfde oppervlakte van 200 m, maar het is wel anders ingedeeld. Geen zolder met afschot waar heel veel dozen achter verstopt kunnen worden...

Er waren twee dagen geboekt om alle spullen te brengen, maar er werd zo hard door gewerkt dat ze het in 1 dag voor elkaar kregen. Inclusief helpen met wat groot meubilair in elkaar zetten. Dus vandaag kon ik al rustig aan het uitpakken. Toen zag ik hoe er was ingepakt – elk dingetje is apart in papier ingepakt! Zo vind ik bijvoorbeeld geen stapeltje kommetjes met papier ertussenin, maar allemaal pakketjes met in elk een kommetje. En in een ander pakketje een paar wasknijpers! En zo ging het maar door. Ik had voor elke drie dozen weer een doos vol papier, en kreeg een beetje het gevoel dat je op deze manier voor heel veel lucht betaalt...

We hebben heel veel gedaan de afgelopen dagen, maar het zal nog wel even duren voordat alles een plekje heeft!

18/05/12 Een huis... en een baan!

Wat een dag! Vandaag kregen we de sleutel, maar vanochtend zag Peng dat de vorige bewoners nog druk waren met verhuizen. Hij was dus benieuwd wat er zou gebeuren, maar "no problem" - hij kon de sleutel bij de makelaar ophalen en zou ’s middags gewoon het huis in kunnen om het te controleren.

Een paar dagen geleden hadden we de papieren al getekend bij de advocaat. De verkopers doen dat daarna ook, bij hun advocaat. Je zit dus niet samen bij de notaris zoals dat in NL gebeurt, met een echte overhandiging van de sleutel. Ik vond het wel een beetje kaal zo, maar ja. We hadden de verkopers al een paar weekenden geleden gezien – ze wilden ons graag ontmoeten en vanalles over het huis en de tuin uitleggen. Dat was hartstikke leuk! Ze hebben hier twintig jaar gewoond, de kinderen waren hier opgegroeid en gingen naar dezelfde scholen als die van ons. Ze waren nu aan pensioen toe, en een kleiner huis met minder werk. De tuin was echt hun trots, ze wisten veel te vertellen over de planten, wanneer ze zouden gaan bloeien en welke lekker ruiken en ga maar door. Ik moet nog veel leren om een beetje in de buurt te komen van hun niveau. Ze hebben zelfs nog wintergroenten geplant, zodat wij de komende maanden nog uit de tuin kunnen eten!

Begin van de middag kreeg Peng een telefoontje. Of hij om vier uur op school langs kon komen voor een sollicitatiegesprek. Hij had gesolliciteerd op een tijdelijke baan (tot de kerstvakantie) bij de school van Xoë, als tuinier en onderhoudsman, een soort van concierge. Hij om vier uur naar het hoofd van de school en een half uur later had hij een baan! Hij was gevraagd of hij komende maandag al kon beginnen, maar omdat dan onze spullen worden gebracht heeft hij gevraagd of hij woensdag kan beginnen. Gelukkig kan dat. Zijn baan is ideaal voor ons op dit moment: de school is heel dicht bij huis (200 meter!!) en hij werkt alleen tijdens schooluren. Kinderen mogen hier alleen thuis zijn als ze dertien jaar of ouder zijn, en ze mogen op jongere kinderen passen als ze veertien of ouder zijn. Er moet bij ons nog een jaartje iemand thuis zijn als de kinderen uit school komen – deze baan is dus helemaal perfect, geen oppas nodig of buitenschoolse opvang.

Het wordt een druk weekend, schoonmaken zodat alles klaar is voor al onze spullen die maandag worden gebracht. Wat zal het fijn zijn om alles weer terug te zien na negen maanden in de container!

11/05/12 Bankpapieren getekend

Weer een stap in de goede richting! We hebben de hypotheekcontracten doorgenomen bij de bank, zodat we ze al kennen als we ze tekenen bij de notaris – die hier gewoon advocaat heet. We kwamen er nu achter dat de hypotheekvorm niet klopte met hoe we het wilden hebben – ergens was iets niet goed gegaan in de communicatie tussen ons, de tussenpersoon en de bank. We hadden nu gewoon een spaarhypotheek, een deel met variabele rente en een deel rentevast voor een periode van drie jaar. Dat is hier de langste periode die je kunt krijgen! Het was de bedoeling dat we ook een deel als een soort lopende lening zouden krijgen. Op deze rekening kun je je loon laten storten en rekeningen betalen als ze binnen komen. Je gebruikt dan voor alle boodschappen en zo de credit card, die je aan het eind van de maand aflost. Het lijkt me heel raar om een lopende rekening te hebben met altijd een flink negatief bedrag er op, maar het scheelt op den duur wel enorm in rente!

Er wordt hier heel anders tegen hypotheken aangekeken dan in NL, omdat je hier geen hypotheekrente kunt aftrekken van je belasting. Daar staat tegenover dat je ook geen overdrachtsbelasting hoeft te betalen. Je betaalt dus voor de hypotheek de volle pond en er wordt flink op gehamerd dat je zo snel mogelijk je hypotheek aflost. In NL wordt dat helemaal niet gestimuleerd – wij konden zelfs een tijdje meer rente krijgen op ons spaargeld dan dat we netto moesten betalen aan hypotheek. Totaal niet logisch dan om af te lossen! En begrijpelijk dat veel mensen een flink deel aflossingsvrij hebben. Maar nu ik het van de andere kant bekijk, denk ik dat de Nederlandse overheid de banken enorm helpt door een deel van de hypotheekrente terug te betalen.

09/05/12 Dairy and arable field day

Vandaag naar een field day geweest. Dit keer bij een grazier. Dat is een akkerbouwer, schapen- of vleesveehouder die gewassen teelt waar koeien op overwinteren. Een concept waar je in Nederland niet mee aan hoeft te komen denk ik. Je brengt je koeien in de winter, als ze droog zijn gezet, naar een andere boer en die moet er dan voor zorgen. Koeien grazen op kool, knollen of bieten, krijgen wat stro of graskuil erbij en als je geluk hebt kun je een paar keer langs gaan om te kijken hoe het er voor staat. Sommige boeren moeten hun koeien meer dan honderd kilometer weg brengen – ’t is maar net waar je plek kunt vinden. Tegen de tijd dat ze af gaan kalven komen ze terug op de milking platform, je grasland rond de melkstal. Je hoopt dan dat ze wat conditie er bij hebben gekregen, zodat ze fit de lactatie in gaan en gauw weer drachtig worden.

Interessant om nu eens het verhaal van de andere kant te horen. Hoe de teler probeert om een mooi gewas te hebben, zodat hij veel koeien kan weiden. De teler krijgt vaak betaald per koe per week, dus niet rechtstreeks voor de kilo’s droge stof die hij heeft geproduceerd, maar voor hoeveel koeien en dagen hij en de veehouder denken dat er voer staat. Een onderzoek heeft laten zien dat boeren grote moeite hebben met het schatten van de opbrengst van deze gewassen, dus zonder metingen hebben ze eigenlijk geen flauw idee wat ze de koeien voeren (al zullen ze dat niet zeggen). Je hoort dan ook regelmatig van melkveehouders dat de conditie van de koeien tegen viel, of dat ze de koeien eerder moesten ophalen als het gewas op was. Maar de akkerbouwer vertelde dat hij een paar keer meemaakte dat hij een gewas had geteeld voor een melkveehouder en dat die hem dan in het najaar opbelde om te zeggen dat hij het ergens anders goedkoper kon krijgen en zijn koeien niet meer wilde brengen, of voor een veel lagere prijs dan oorspronkelijk afgesproken. Blijft hij dus met een gewas zitten waar hij nog snel weer koeien voor moet zien te vinden. Precies dezelfde problematiek als met melkveehouders en akkerbouwers in Nederland die zoeken naar samenwerking op het gebied van mest en voer. Hoe goed de relatie ook lijkt, een zakelijk en bindend contract kan veel gedoe voorkomen.

Februari 2012 - Update van aardbevingsschade

Begin 2012 is de schade van de aardbevingen in 2010 en 2011 nog goed zichtbaar. Een selectie van mijn foto's gemaakt in het Central Business District en het oosten van Christchurch.

Januari - April 2012 Wolken en licht

Een selectie van mijn foto's - ik blijf genieten van de wolken en het licht hier!

January 2012 - Quans tuin

Even wat foto's om Quan zijn oogst te laten zien!

25/04/12 Anzac day

Vandaag is het de nationale herdenkingsdag – Anzac day. In plaats van een herdenking in de avond, zijn hier de parades bij zonsopgang, de dawn parade. Dat begint al om half zes! Geen wonder dus dat wij het gemist hebben, in het echt en op tv. Vanavond hebben we er nog wel een beetje van gezien op het nieuws. Hier is het nog echt gericht op de herdenking van de gevallen soldaten in de Eerste Wereldoorlog. De latere oorlogen worden ook wel herdacht, maar de Eerste Wereldoorlog heeft blijkbaar de grootste verliezen aan Nieuw Zeelandse manschappen opgeleverd. Wat we veel te horen kregen de afgelopen dagen (en waar de kinderen op school over leerden) was dat zij kanonnenvoer waren in Gallipoli. De geallieerden probeerden daar de Turken te verslaan, maar dat mislukte jammerlijk. Voor degenen die meer willen lezen, zie Gallipoli op Wikipedia.

Vanmiddag hebben we het fietsenrek weer gebruikt. Peng en de kinderen hadden in de paasvakantie al een keer in het Waimakariri Forest Park gefietst, en dit keer ging ik ook mee. Ik denk dat we zo'n veertien kilometer mountainbike track gefietst hebben. Prachtig aangelegd, met veel heuveltjes en bochten die mooi als een kom liggen. Nodigt uit om hard te racen, maar zo ver zijn we nog niet... Fantastisch om zo'n park en route op nog geen kwartier rijden te hebben liggen. Als we wat meer getraind zijn kunnen we er op de fiets naar toe!

24/04/12 LUDF farm walk

Ai , dat wordt spierpijn! Vanochtend was ik gewoon naar de sportschool geweest om te trainen. Had zelfs wat extra beenspieroefeningen gedaan. Daarna naar het werk gereden, een paar grashoogtemeters opgehaald, onze Ierse stagiaire opgepikt van de universiteitscampus en toen naar het demonstratiebedrijf van Lincoln University gegaan voor de wekelijkse farm walk. Dat is een rondje over het hele bedrijf lopen, de grashoogte in alle percelen meten, uitrekenen hoeveel gras er beschikbaar is en het beweidingsplan voor de komende week opstellen. De farm walk wordt iedere week uitgevoerd door het personeel, en gasten zijn altijd welkom om mee te lopen. Iedere week lopen er wel een paar mee, studenten, voorlichters, maar ook boeren zelf. Hartstikke leerzaam om met een groep al discussiërend over de percelen te lopen. En tegelijkertijd je techniek van het grashoogtemeten te controleren. Wel voor herhaling vatbaar, rond een tijd dat er weer cruciale beslissingen genomen moeten worden. Maar dan moet ik er wel een beetje beter rekening mee houden dat het flink doorpezen is als je een rondje over 160 ha grasland gaat lopen!

Zie de website van SIDDC voor de aantekeningen van de farm walk – zeer de moeite waard!

17/04/12 Dit huis is wel van ons!

Dit is ons huis geworden! Foto's van de makelaar - het zal er wel wat anders uitzien als onze spullen er in staan...



Een paar spannende weken, maar nu is het dan wel zeker: het huis is van ons! Aan alle condities is voldaan, dus de koop is vandaag definitief geworden. Een paar kleine dingen kwamen uit de keuring, maar niks om ons zorgen over te maken. Dat kunnen we wel (laten) fiksen als het nodig is. Interessant is dat er weer een aanbouw was zonder vergunning – een kamer achter de garage. Maar dit keer was het goed gebouwd en hebben we een aantekening kunnen krijgen voor de papieren die bij de gemeente liggen.

We zijn ook nog iets leuks te weten gekomen over ons huis (ONS huis, gniffel..). Tot begin jaren zestig was de hele buurt nog een boerenbedrijf. De boer verkocht een stuk land aan een ontwikkelaar en er werden huizen gebouwd. De boer liet zelf ook een huis bouwen en ging daar wonen. Dat was in 1962, en het huis bouwen kostte hem 2905 Engelse ponden. Je raadt het al – dat huis is de onze! Deze boer heette Breen. De straat heet Breens Road en Xoë gaat naar Breens Intermediate School. Ik denk dat we ons huis Breens House gaan noemen :-)

09/04/12 Pasen in Hanmer Springs met z’n dertigen

Op Goede Vrijdag vertrokken naar Hanmer Springs. Dit keer heeft de hele familie vijf huizen gehuurd en vieren we de 80ste verjaardag van Frank (vader van Peng). Wonder boven wonder is het weer het hele lange weekend fantastisch geweest. We hebben dus veel gewandeld en dit keer ook gefietst. Peng heeft een fietsenrek voor op Scooter gekocht (Scooter is de naam van onze grote auto), dus alle fietsen konden mee. Hanmer Springs staat bekend om de mooiste mountainbikeroutes van het Zuidelijk halfrond (niet te bescheiden, die Kiwi’s), en daar hebben we een paar stukjes van verkend. Ik moet bekennen dat ik te veel gefocust was op het ontwijken van boomwortels en keien om veel van de omgeving gezien te hebben. Maar het was wel voor herhaling vatbaar – de volgende keer kan ik misschien meer om me heen kijken... Gisterochtend ben ik in mijn uppie in flinke pas Conicle Hill opgelopen. Hardlopers doen er een kwartier over, dus ik was goed tevreden over mijn 20 minuten. Je klimt 100 m, Conicle Hill is ongeveer 530 m hoog, niet zo hoog dus voor Nieuw Zeelandse begrippen, maar als je er op staat heb je wel een mooi uitzicht! Vanochtend heb ik het nog een keer gedaan samen met Quan. Nu net de 20 minuten niet gehaald, omdat we onderweg mooie paddestoelen tegenkwamen. Had ik gisteren helemaal niet gezien!

Hoogtepunt voor Frank was de muziekuitvoering van bijna de hele familie. Elliot had een muziekstuk geschreven met partijen voor verschillende soorten blokfluit (van gewoon tot giga grote van oom Aart), en viool – speciaal voor Quan. Voor Xoë was een speciaal houten percussie instrument meegenomen, dus die moest de maat aangeven. De kinderen hebben een paar keer geoefend zonder dat Frank er van wist. En de uitvoering ging geweldig, Frank was supertrots!

Helemaal in lijn met de familietraditie is er drie dagen heerlijk gegeten. Peng en zijn moeder hadden al dagen tevoren voorbereidingen getroffen voor een chicken curry, een roast beef, een barbeque en een Chinees buffet met beef curry, rojak, Cantonese roast pork, hoysin sauce chicken, tofu met cashew noten en ketjap manis, groente stir fry, andere groenten, ... en dat was te proeven!

31/03/12 Bod geaccepteerd!

Da’s snel gegaan! We hebben een bod uitgebracht op een huis dat we twee weekenden achter elkaar hadden bezichtigd tijdens open dagen. En ze hebben het geaccepteerd! Dat hadden we niet verwacht. Het huis was eigenlijk boven ons budget, maar is klaar om zo in te trekken. We hebben direct ons hoogste bod uitgebracht en vertelden dat er bij. Maar we konden een paar prima condities meegeven – we hadden al een bankgarantie, we konden een aantrekkelijke aanbetaling doen en het huis redelijk snel overnemen. En we vonden het huis en de tuin prachtig! Blijkbaar was het genoeg reden om ons te accepteren! Dus nu begint het hele riedeltje weer opnieuw, met bouwtechnische keuring en alle gegevens bij de gemeente opvragen. Spannend!

28/03/12 Nieuw bod geweigerd – geen huis..

Eindelijk bericht van de advocaat/notaris. De eigenaar van het huis heeft ons aangepaste bod niet geaccepteerd. Hij zet het huis weer op de markt en hoopt dat iemand anders gek genoeg is om de originele vraagprijs te bieden, ondanks de gebreken. Hij doet zijn best maar, wij gaan op een ander huis bieden!

25/03/12 Het huis is nog steeds niet van ons...

Wat een drama… Kregen we de papieren van de gemeente, blijkt dat een aantal zaken waren verbouwd zonder vergunning. Heel wat gebel later, besloten we om nog een paar extra keuringen te laten doen. De oude woonkamer was verbouwd tot een slaapkamer met ensuite (douche en toilet). Als dit bouwtechnisch helemaal in orde was, dan konden we een aantekening krijgen dat het oké was om het te laten zitten. Ook wilden we een electricien laten komen, omdat er aan de stoppen gesleuteld was en daar ook geen goedkeuring door een electricien voor was afgegeven, wat in NZ wel verplicht is. Nou, beide keuringen brachten aan het licht dat er veel mis was… De ensuite werd een dure fout genoemd – alles moet er uit. Inclusief het raam, wat in de plaats van een groter raam is gezet, maar zonder de benodigde verbindingen. De electrische bedrading bleek op een aantal (niet zichtbare) plekken zodanig slecht gemonteerd te zijn dat er accuut brandgevaar is. Het rapport zegt dan ook dat er dringend actie ondernomen moet worden. Wij hebben op basis van de keuringen een lijst gemaakt met alle onkosten die we aan kunnen zien komen, en dat voorgelegd aan de verkoper. We accepteren de woning alleen als hij een veel lagere prijs accepteert, zodat wij (ruim ) budget over houden om alles op te knappen. Daar zit de verkoper dit weekend dus ernstig over na te denken. De makelaar denkt dat hij nee gaat zeggen en het huis eerst zelf opknapt. Ze hebben meldingsplicht, dus zo weer op de markt te zetten kan niet. Hij is niet blij met ons! Maar ja, dan had hij maar beter op moeten letten toen hij het huis kocht. Wij zijn in ieder geval erg blij met onze bouwtechnische inspecteur!

En ondertussen hebben wij dit weekend alvast maar weer een paar huizen bekeken…

23/03/12 Dilemma’s met de mest

Vandaag weer naar een melkveebedrijf geweest. Een typisch NZ bedrijf, met zo’n 500 melkkoeien, het hele jaar buiten op grasland. Het bedrijf zit dicht bij Lake Ellesmere, het meest vervuilde meer van NZ. De overheid wil daar (eindelijk) maatregelen voor gaan nemen. De melkveehouderij wordt als de grote boosdoener gezien, dus die kan er van opaan dat er op nutrientenmanagement of veedichtheid gelet gaat worden. Deze boer heeft besloten om niet op de regelgeving te wachten. Hij gaat een stal bouwen zodat hij de koeien van het grasland kan halen zodra de grond te nat wordt. Het geeft hem ook de optie om de koeien bij te voeren. Ik denk dat dat de benutting van de grasklaver ook ten goede kan komen, maar in hoeverre dat het geval is ben ik me af gaan vragen. Ik dacht aanvankelijk dat het heel wat zou schelen, maar nu ik de melkureumgehaltes van de koeien in onze proef heb gezien, heb ik dat beeld bijgesteld. Onze koeien krijgen alleen gras, met een behoorlijk aandeel klaver, en toch zat het melkureum in de zomer tussen de 10 en 22 mg ureum/100 g melk – heel netjes als het hier ook een goed indicator voor stikstofefficiëntie is. In het voorjaar, met lagere klaveraandelen, hebben we niet hoger dan 19 gemeten, het laagste was zelfs 5 mg ureum/100 g melk. Ik ben benieuwd hoe hoog het is geweest in februari en maart, normaal gesproken de maanden met de hoogste aandelen klaver in het grasland…

Nutriëntenmanagement is een van de belangrijkste onderwerpen momenteel in de melkveehouderij. Waterkwaliteit is meetbaar achteruit gegaan, terwijl de melkveehouderij in dit gebied flink is toegenomen. Een relatie is dan ook heel simpel gelegd. Maar er is nog erg veel onbekend over de ondergrondse waterstromen hier. Waar het water vandaan komt dat in de rivieren stroomt, is niet zo eenvoudig te bepalen. De bovengrond is in dit geologisch jonge gebied relatief dun, daaronder zit kiezel met een heel netwerk van waterstromen. Het schijnt dat er voor irrigatie en drinkwater voor vee water opgepompt wordt dat honderden jaren oud is. Wat dat voor gevolgen heeft is ook niet bekend. Nog veel uit te pluizen dus voor hydrologen en geologen. Maar ondertussen begrijpen de meesten wel dat als de nutriëntenbalansen van de landbouw niet zo gunstig zijn, er ongetwijfeld verliezen optreden richting open water. De vraag is nu of het probleem opgelost moet worden door te intensiveren (wat de kosten opdrijft, en veelal ook een hoger niveau van management vraagt), of door te extensiveren (wat de productie verlaagt). Beide hebben hun nadelen, maar waar liggen de beste kansen voor Nieuw Zeeland? Beide oplossingsrichtingen zijn opgenomen in onze onderzoeksbedrijfjes in Lincoln. Maar wij stallen de koeien niet op in de winter. In ons geval komt de mest dus in de winter gewoon op bouwland terecht, waar de koeien vreten van de kool of voederbiet die voor de winter is geteeld. Andere boeren proberen mest op te vangen en het land te sparen door de koeien op feed pads of standoff pads te houden, maar ook dat is buiten in de open lucht, met mest en urine dat in meer of mindere mate uitspoeld. Voor mij ligt de uitdaging om met melkveehouders samen te werken om de resultaten van hun bedrijven te monitoren en hun bedrijven te optimaliseren. Misschien wil deze boer wel meewerken!

03/03/12 Toch een huis kopen!

Een stad in opbouw na aardbevingen is niet echt de makkelijkste plek om je te vestigen. Het bleek dat ook huren geen optie was voor ons, want als nieuwkomers kunnen we helemaal geen verzekering krijgen voor onze inboedel. In de opslag is het nog verzekerd, maar zo gauw we het daar uit halen is het helemaal op ons eigen risico. Niet lekker.

Ondertussen hadden we de tip gekregen dat we waarschijnlijk wel een inboedelverzekering zouden krijgen als we een woning zouden kopen. Je zou dan de verzekering overnemen van de vorige eigenaar en dezelfde maatschappij zou dan waarschijnlijk je inboedel ook wel aannemen. Toen een paar weken geleden een huis hier in de buurt te koop kwam die ons wel wat leek, zijn we er toch maar weer achteraan gegaan. Huizen beginnen nu als zoete broodjes te verkopen, omdat er steeds meer mensen geld uitgekeerd krijgen voor het verlies van hun huis in de rode zones. Dus als we echt serieus in dit huis geïnteresseerd waren, dan moesten we snel handelen. Pengs broer is gelijk overgekomen uit Dunedin om een taxatie te verrichten (hij is taxateur dus). Hij vond het een degelijk huis en schatte de waarde aardig hoog in. Eigenlijk te hoog voor wat wij uit wilden geven voor een huis. De volgende dag belde de makelaar, iemand anders wilde een bod uitbrengen. Als wij dat ook wilden doen, dan werd het een multi-bod situatie. Dat betekent hier dat elke gegadigde één bod uitbrengt. De verkoper kiest dan het beste bod en mag met die bieder verder onderhandelen. Wat te doen? We besloten om een bedrag te bieden wat wij voor onszelf als limiet hadden gesteld. Flink onder de taxatiewaarde. Als we het zouden krijgen, dan zouden we er erg blij mee zijn. Kregen we het niet, dan was het gewoon te duur voor ons. Dezelfde avond nog belde de makelaar ons op. De biedingen hadden heel dicht bij elkaar gezeten, maar die van ons was net ietsie hoger. Dus de verkoper wilde verder met ons onderhandelen. Uiteraard vroeg hij nog weer heel wat meer. Maar nu wisten we dat wij al het meest geboden hadden, dus gaven we aan dat wij het voor ons hoogste bod hadden gedaan en niet hoger wilden gaan. Werd ons bod geaccepteerd!

Dat werd dus even een paar weken hard werken. Bouwtechnische keuring, overzicht van de claims voor schade van de aardbevingen, doorpakken met de hypotheekaanvraag (hadden we al veel eerder een start mee gemaakt, dus we wisten wat we wilden), en natuurlijk die verzekeringen. Werd waarempel de opstalverzekering wel aangenomen, en weer de inboedel niet! Peng weer allerlei verzekeringsmaatschappijen opgebeld, maar steeds nul op zijn request. Uiteindelijk is het toch nog gelukt. Pengs ouders vonden het van de zotte en belden hun verzekeringsmaatschappij, waar ze al meer dan vijftig jaar klant van zijn, net zo vaak tot ze iemand hoger in de boom aan de lijn kregen, die vroeger hun contactpersoon was – uit de tijd voor de teleservicelijnen. Hun maatschappij is gelukkig dezelfde maatschappij als waar het huis al bij verzekerd is. Ze legden de situatie nogmaals uit en hun contactpersoon kwam met een prachtige oplossing. Wij woonden nu bij onze (schoon)ouders in en gingen dus zelfstandig wonen. Kinderen die uit huis gaan, kunnen wel verzekeringen krijgen. Schitterend gevonden! Het klinkt heel maf natuurlijk, maar je hoort ons niet klagen!

Nu moet alleen de rapportage van de gemeente nog. Het huis heeft aardig wat verbouwingen achter de rug, en daar moeten wel vergunningen voor zijn. Als we dat eenmaal bevestigd hebben gekregen, dan is het huis van ons! Er moet behoorlijk wat aan gedaan worden, maar deels wordt dat nog op kosten van de verzekering voor aardbevingen gedaan. Vanwege scheuren in de verf, binnen en buiten, wordt alles nog keurig gechilderd. We moeten maar alvast gaan nadenken over de kleuren!

28/02/12 Fietsen - een nieuw record!

Voor de vijfde keer naar het werk gefietst. Dat is een hele toer hier: 22-29 km enkele reis, afhankelijk van welke route ik neem, hoeveel wind er staat, of ik verdwaal... En ik stap hier ook niet gewoon op de fiets. Nee, hier moet ik een helm op. Ik zie er voor mijn gevoel niet uit: sportkleren aan, helm op, felgeel vest aan om gezien te worden, en dan op mijn oude Nederlandse stadsfiets. Een grote tas achterop met handdoek om te douchen en kleren voor op het werk.

De eerste keer viel me erg mee. Ik was nog erg aan het zoeken hoe ik moest fietsen door de stad. Toen ik de stad eenmaal uit was had ik een mooie route langs de oude spoorlijn. Ik was gewaarschuwd dat ik altijd wind tegen zou hebben, een zuidooster op de heenweg, een noordooster op de terugweg. Af en toe zou de wind anders staan en dan zou het nog lastiger zijn: een zuidwester heen en noordwester terug. Die zijn een stuk sterker... Ik heb alles nu al meegemaakt. Een paar weken terug had ik zelfs geen wind op de terugweg. Toen kwam ik er achter dat ik dan te maken heb met een kleine maar zeer lange stijging, zo’n zestien kilometer fiets ik langzaam omhoog... Vandaag weer wat nieuws - ik had een beetje wind in de rug op de terugweg! Dat leverde een recordtijd op, een uur en vijf minuten. Voor de route van 23 km. Not bad.

De tweede keer dat ik fietste botste ik op de terugweg met een bij. Het arme dier vloog recht mijn helm in, net boven mijn linkerslaap. ‘t Kon geen kant op, dus het begon mij te steken. En te steken. Ik kreeg de bij ook niet zo gauw weer weg, pas toen ik het bandje van de helm los had vloog de bij weg. Wat doet zo’n steek zeer! Ik peddelde ondertussen stug door, me steeds afvragend wat nou het snelst zou zijn. Stoppen, mijn telefoon opzoeken, naar huis bellen. Tegen de tijd dat Peng dan de EH bij steek/prik-ongelukken bij elkaar had gezocht, de auto had gepakt en bij me was, was ik al weer een aardig eind verder op weg naar huis. En ondertussen begon de zijkant van mijn hoofd steeds meer zeer te doen. Ik vroeg me af of de angel er nog steeds in zat. Zou ik zelf proberen om ‘m te voelen en weg te vegen? Nee, niet verstandig, dan duw je er meer gif uit. Zou ik iemand langs de kant van de weg vragen? Maar hoe heet een angel eigenlijk in het Engels? Geen idee. Ik kwam niet verder dan “I’ve been stung by a bee, could you please check if the thingy is still in my head?” En dan? Wat als die persoon dan niet weet hoe je een angel er uit moet halen en al het gif er uit drukt? Ondertussen peddelde ik flink door... Na een tijdje met flinke pijn realiseerde ik me dat ik waarschijnlijk niet allergisch ben voor bijen, dan had ik ondertussen wel iets gemerkt als hartkloppingen, een dikke tong of ademhalingsmoeilijkheden. Gelukkig alleen maar pijn. Hoe zou mijn gezicht er ondertussen uit zien? De pijn zakte al naar beneden, zat naast mijn oor. Ik zag het al voor me, morgen met een gezwollen gezicht naar het werk. Of zou ik dan thuis gaan werken? En zou het gaan jeuken? Na een uur flink doorpeddelen was ik dan eindelijk thuis. Flinke dot watten gedrenkt in azijn en er tegenaan. Peng met een nagel de angel er uit geveegd. Pff. Gered. Maar de hele zijkant deed ondertussen pijn. En dat is dagen zo gebleven. Gelukkig was er niks van te zien. Wel had ik een dikke bult op mijn slaap, onder mijn haar. En ik wreef regelmatig langs de zijkant van mijn gezicht. Dat luchtte de pijn wat op, en na een paar dagen de jeuk. Anti-histamine pilletjes deden ook hun werk, dus al met al ben ik er goed vanaf gekomen!

Ik moet nog wel een andere route door de stad zien te vinden. Ik moet zo’n 14 km dwars door Christchurch fietsen, een grote vierbaans rotonde oversteken en een spoorlijn over. Denk maar niet dat er hier fietspaden zijn, fietsbruggen of fietstunnels. Je fietst gewoon op de grote weg, al zijn er af en toe wel fietsbanen aangegeven. Maar niemand trekt zich hier iets aan van strepen op de weg.

Na twee keer heel lang bij de rotonde te hebben gestaan en met bonzend hart over gestoken te hebben, besloot ik vandaag een tunnel te nemen. Ik moest wel tegen het verkeer in, want het is een eenrichtingstunnel. Halverwege kwam er ineens een vrachtwagen de bocht om. Toen ik zag hoe weinig ruimte ik gehad zou hebben als ik een tien meter verderop was geweest, besloot ik dat deze tunnel ook geen optie is. Volgende keer dus weer wat anders proberen. Dan maar extra kilometers maken. Op de heenweg is dat toch niet zo erg, want daarna heb ik zo’n negen kilometer te maken met een dalinkje :-)

15-17/02/12 Waimumu

Weer naar Southland geweest. Dit keer voor de Southern Agricultural Field Days in Waimumu. Waimumu (zeg Waaimoemoe) is een zeer klein plaatsje in de buurt van Gore (zeg Koor), waar één keer in de twee jaar duizenden mensen naar toe gaan om zich tegoed te doen aan allerlei nieuwigheden op landbouwgebied, bij te praten met leveranciers en checken wat de concurrentie doet. Er worden grote aankopen gedaan met giga kortingen. Voorbeeld: een collega treft een bekende boer en zegt dat hij een mooie pet heeft. Zijn vrouw merkt op dat het wel een hele dure pet was. Oh, zegt mijn collega, werd er een trekker bij geleverd? ’t Was een John Deere pet. Het blijkt op dit soort agrarische velddagen orde van de dag te zijn dat boeren dan pas tijd hebben om rond te kijken wat er is. Er wordt dan direct zaken gedaan, want tijdens de velddagen heb je zomaar 15 tot wel 50% korting. Veel leveranciers nemen dan ook orders aan, zodat de trekkers, quads, etc. met korting later worden geleverd.

Wij hadden een grote stand van DairyNZ, in de stijl van een pub. Met barretje, grote stamtafel en een hoge tafel met krukken. Er is veel gebruik van gemaakt! We lanceerden een nieuwe website voor Southland: the Southern Local. www.southernlocal.co.nz Informatie van DairyNZ en het project Southern Wintering Systems staat daar op, maar met betere timing voor de lokale omstandigheden. De site van DairyNZ publiceert tips en factsheets in lijn met het seizoen van de boeren op het Noordereiland. De boeren in het zuiden lopen meer dan een maand achter. Ook is het op de lokale site veel makkelijker om te zien welke groepsdiscussies worden gehouden, etc. De site werd goed ontvangen! Ook lanceerden we een eerste versie van een soort van handleiding waarmee melkveehouders kunnen bekijken hoe hun systeem voor het winteren van de koeien loopt en of er andere manieren zijn die wellicht goed bij zijn bedrijf en managementstijl passen. We hebben zo’n honderdvijftig uitgegeven en laten hen opbellen om feedback te vragen. En nog een paar andere dingen natuurlijk, kan in 1x mee :-)

10/02/12 Verkocht

Ik geloof dat het nu wel officieel is: we hebben ons huis in Lelystad verkocht! De termijn van de ontbindende voorwaarden is verstreken, de 10% aanbetaling staat op de rekening van de notaris en gisteren zijn de toekomstige eigenaars al wezen maten opnemen.

Als ik de makelaar mag geloven, dan mogen we blij zijn dat we ons huis hebben verkocht. En voor de prijs die we hebben gekregen. Het is ons vies tegen gevallen, maar we hebben toch de knoop maar doorgehakt. Met de huidige ontwikkelingen in Europa weet je het toch niet meer wat er gaat gebeuren.

Ook is de waarde van de Euro enorm gezakt ten opzichte van de Nieuw Zeelandse dollar. Deze staat dan ook erg sterk tegenwoordig, omdat NZ nu als een redelijk veilig land wordt gezien om in te investeren, veel beter dan Europa en de Verenigde Staten. Dus behalve een lage prijs voor onze woning hebben we ook te maken met een lage waarde van de Euro, zodat het nu niet verstandig is om geld over te boeken naar NZ. Geen Nieuw Zeelandse dollars, geen aanbetaling voor een woning, geen hypotheek. Zo simpel is het hier. Dus voorlopig zetten we even onze koopplannen in de ijskast en moeten we uitkijken naar een huurhuis. Ook dat zal niet meevallen, omdat er weer 1.000 woningen zijn toebedeeld aan de rode zone in Christchurch. Er zijn nu ruim 6.500 woningbezitters op zoek naar nieuwe bouwblokken of woningen. Geen wonder dus dat de prijs hier behoorlijk aan het stijgen is. Aan beide kanten pech! Maar goed, het zal wel weer een keer normaliseren. Geduld is een schone zaak!

09/02/12 Linke spreadsheet

Vandaag weer naar Medbury farm geweest, een melkveebedrijf dat mee gaat doen met een project om de waarde van verschillende rassen engels raaigras te evalueren. Nieuwe rassen worden normaal gesproken in kleine veldjes getoetst, onder een maairegime en veelal als monocultuur. Maar boeren gebruiken de rassen hier in een mengsel met witte klaver, en onder beweiding. Dit project gaat de rassen een vijftal jaar volgen in percelen van commerciële melkveebedrijven, terwijl de boeren de percelen gewoon blijven gebruiken zoals altijd.

Ik ben benieuwd hoe het zal verlopen om hier op dit bedrijf het graslandgebruik te registreren. Er zijn prachtige managementpakketten te koop, maar deze boer had zelf een spreadsheetje gemaakt. Omdat dat nogal een geklungel was, met steeds weer opzoeken hoe groot zijn percelen waren en handmatig berekeningen invoeren, heb ik dat geautomatiseerd. De spreadsheet berekent nu hoeveel hectares er in een week gebruikt zijn, hoeveel hectares er in totaal in de rotatie zitten en hoe lang het duurt om helemaal rond te gaan. Ik heb er een paar grafiekjes bij gemaakt, zodat het wat makkelijker te zien is hoe de situatie is. Vooral de rotatielengte is een belangrijke parameter voor het graslandgebruik hier. In de zomer wil je in zo’n 20-22 dagen rond zijn, zodat de kwaliteit van het gras goed is.

Ik vind het spreadsheetje een beetje link, het is te makkelijk om dingen verkeerd in te vullen of per ongeluk formules kwijt te raken. Maar de veehouder is er blij mee. Hij heeft het aan een paar collega’s laten zien en die willen nu een kopie van hem. Ik moet er toch nog maar even mee gaan puzzelen om de boel wat meer fool proof te maken...

Deze foto is van een van onze farmlets - er moest hier wel een koeienfoto bij vond ik, maar ik had even geen foto van Medbury paraat... Je kunt hier zien dat we voor de koeien uit hadden gemaaid. Dat doen we als het gras te hoog is geworden en we het ons niet kunnen veroorloven om een perceel uit de rotatie te halen voor graskuil. Een paar keer hebben we het gebruikt om een perceel netjes te krijgen nadat het te bont was geworden, omdat de koeien te veel hadden laten staan na de vorige begrazing.